Κατά κανόνα τις τελευταίες 3 δεκαετίες, οι επαγγελματίες ιστορικοί (παρόλο που υπάρχουν και πανεπιστημιακοί που υποστηρίζουν την ύπαρξη του κρυφού σχολειού, για παράδειγμα το βιβλίο του Νικολάου Β. Χρονοπούλου καθώς και οι βιβλιοκρισία του ιδίου βιβλίου από τον Δημ. Ιω. Κουκουλομμάτη) συμφωνούν ότι το κρυφό σχολειό δεν υπήρξε. [62]

Παρόλα αυτά ο πολλύς απλός κόσμος δε γνωρίζει τις νέες απόψεις, και αν έχει ενημερωθεί αρνείται να το δεχθεί. Αυτό γιατί ο μύθος του κρυφού σχολειού είναι ενταγμένος σ΄ αυτό που λέμε ‘εθνική ιδεολογία’ και που διδάσκεται με τέτοιο λανθασμένο τρόπο απ΄ το σχολείο κατά τη γνώμη μου.  Στις μέρες μας οι ιστορία δεν είναι τόσο κλειστή στην στενή ακαδημαϊκή κοινότητα όπως ήταν παλιότερα. Υπάρχει ενδιαφέρον από τον κόσμο για την ιστορία, αυτό είναι καλό παρόλο που η δημόσια ιστορία δεν είναι τόσο έγκυρη όσο η ακαδημαϊκή . Ωστόσο ο πολλύς κόσμος έχει μάθει πως, εμείς οι Έλληνες οι καλοί, οι Τούρκοι οι Βάρβαροι. Η ιστορία όμως δεν είναι άσπρο-μαύρο. Όταν δεχτούμε αυτό θα είμαστε ικανοί να απαλλαγούμε τόσο από το μύθο του κρυφού σχολειού όσο και από οποιοδήποτε άλλο μύθο που σχετίζεται με την εθνική ιδεολογία.

Παρόλο που ο μύθος έχει αφαιρεθεί από τη διδακτέα ύλη οι δάσκαλοι που διδάσκουν, προφορικά συμβάλουν στη διαιώνιση του. Άρα, η ολοκληρωτική αποκοπή του χρειάζεται διάρκεια χρόνου για να επιτευχθεί.

Ο μύθος τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επινοημένη παράδοση. Όπως είπε ο Δημαράς χαρακτηριστικά:  «Εθνική ανακρίβεια,  μια τάση δηλαδή να χρησιμοποιούν ιστορικές ανακρίβειες με πρόθεση αγαθή και εθνική με την ιδέα ας  πούμε να καταστήσουν πιο ωραία και γοητευτική την εθνική μας ιστορία.»[63]

Καλοί πατριώτες μπορούμε να είμαστε χωρίς να χρησιμοποιούμε μύθους, και όσο καλύτερα μαθαίνουμε την ιστορία μας τόσο καλύτερα μπορούμε να τη στηρίξουμε.