Ξέρουν Να
Μένουν Ζωντανοί
Από Αγάπη Δυνατή Ξετρελαμένοι
Ξέρουν Να Λένε Πως Εδώ
Θα Ξημερώσει Μία Μέρα Νεκρή
Ξέρουν Να Βλέπουν Το Σωστό
Να Ζητιανεύουν Απ' Τα Λόγια Κρεμασμένοι
Ξέρουν Τον Άλλο Εαυτό
Που Περιφέρεται Στην Απομόνωση
Πέρασαν Πολλή Ζωή Κλεισμένοι Μες Στη Δυστυχία
Κι Έμειναν Για Πάντα Λογικά Ξεχασμένοι Στη Γη.
Με Κανάλια Στις Αισθήσεις Αναμνήσεις Τώρα Γυρεύουν
Πλάνα Κοντινά Στα Μάτια Ξέρουν Μονάχα Να Διαλέγουν.
Ξέρουν Να Στήνουν Φυλακή
Από Αγάπη Και Από Ψέμα Αρρωστημένη
Ξέρουν Να Σπέρνουν Πανικό
Που Κυριεύει Το Δικό Μου Κορμί.
Ξέρουν Να Σβήνουν Το Μυαλό
Και Να Κερδίζουν Μονάχα Με Το Πρέπει
Ξέρουν Πως Είναι Δυνατός
Αυτός Που Χάνεται Για Την Εξέλιξη.
Άνθρωποι Ζήτησαν Κτίρια-Σπίτια
Κουβούκλια Θλίψης Γεμάτα Ανάγκη
Πέταξαν Όνειρα, Ελπίδες Για Πλάκα
Κι Αγάπη Δε Βρήκαν.
Άνθρωποι Που Δεν Άντεξαν Τόση Ευτυχία
Και Λύση Ζήτησαν Μέσα Στην Απάτη
Χτίσαν Πιο Μεγάλες Τις Πινακίδες
Δε Βρήκαν Αγάπη.
Άνθρωποι Φυλακισμένοι Πάντα Στο Τώρα
Φορτώνουν Διακρίσεις Και Αδιαφορία
Ονειροβατούν Σε Μαθητείες Δεμένοι
Χωρίς Σημασία.
Πανικόβλητοι Τετραγωνίζουν Τη Σκέψη
Και Χρόνο Χαμένο Πουλούν Τη Ζωή Μου.
Φτιάχνουν Σχέδια Και Χίλια Σημάδια
Να Τρυπάω Τη Φωνή Μου
Πέρασαν
Χρόνια Και Γυρίζω
Και Θα Χαράξω Όσα Το Δρόμο Τους Τραβήξαν
Μ'όλες Τις Σκέψεις Της Αλήθειας
Τώρα Κλεισμένες Πόρτες Που Ποτέ Τους Δεν Ανοίξαν.
Ξέρω, Τα Πάντα Έχουν Αλλάξει
Κι Όμως Θυμάμαι Πως Το Χρώμα Τους Γνωρίζω
Γύρισα Σκοτεινός, Νεκρός Κεραυνός
Εφιάλτης, Πόνος, Λιώνω Στο Κεφάλι Σα Νεκρός.
Ξύπνησα Πάλι Κουρδισμένος
Σα Να Με Γέννησε Η Ίδια Ιστορία
Σ'αυτή Την Πόλη Εγκλωβισμένος
Παραπατώ Στου Χρόνου Την Αμηχανία.
Ψάχνω Στο Όμορφο Παρόν Μου
Και Βρίσκω Ανθρώπους Που Στο Πρόσωπο Μου Μοιάζουν
Μα Όταν Σκεφτώ Την Απουσία Μου, Φως
Έγινα Σκιά, Χαραμίστηκα Για Να΄Μαι Δυνατός.
Μες Το Μυαλό Μου Λογική Και Απάτη
Λέξεις Χαμένες Μέσα Στο Σκοτάδι
Θα Το Πιστέψω Πως Αυτό Που Ζω Είναι Η Ζωή Μου
Φυλακισμένος Σε Κλουβί.
Μόνο Για Να'μαι Προδωμένος
Θα Ζήσω Χρόνια Μιζέριας Γεμάτα Ευτυχία
Κι Απ'τη Ζωή Μαγνητισμένος
Θα Κρατηθώ Κενός Με Ηλίθια Αστεία.
Ξέρω, Θα Ζω Για Να Υπάρχω
Κι Όμως Δε Βλέπεις Το Φως Στο Παράθυρο Που Ανοίγω
Πόσες Φορές Θα Σου Το Πω, Είμαι Εδώ
Είμαι Ζωντανός Κι Ήρθα Πάλι Να Σε Βρω.
Κλώνος
Κύκλους
Κάνει Το Μυαλό Μου
Κι Αρρωσταίνω Στη Ψυχή Μου
Γύρω Να Με Τρώνει Νιώθω
Χάνω Τη Ζωή Μου.
Χαραγμένη Στο Μυαλό Μου
Μια Φανταχτερή Πληγή Μου
Ψάχνω Τρύπα Για Να Φύγω
Από Το Κορμί Μου.
Είναι Μέρες Που Σου Βγαίνουν
Είναι Μέρες Που Δε Βγήκαν
Κι Όλα Αυτά Που Σε Τρελαίνουν
Δίπλα Σου Βρεθήκαν
Θλιβερό Σε Καταφέραν
Λίγο Λίγο Σ' Αρρωστήσαν
Κι Απομονωθήκαν Όλοι
Όσοι Σ' Αγαπήσαν.
Ξεφεύγω Κι Όλο Λέω Πως Κοιτάζω Μπροστά
Και Μένω Στεγνός Και Είμαι Αριθμός
Οι Μέρες Μου Περνάνε Σα Θλιμμένη Σκιά
Φαντάζω Σωστός, Δεν Είμαι Σωστός.
Κρατήθηκα Από Πάντα Καρφωμένος Καλά
Και Τώρα Αργώ, Τώρα Ακροβατώ
Το Νιώθω Και Το Ξέρω Πως Πατάω Χαλαρά
Στων Άλλων Το Φως, Σε Ξένων Το Φως.
Ξεφεύγω Κι Όλο Λέω Πως Κοιτάζω Μπροστά
Και Μένω Στεγνός Και Είμαι Αριθμός
Οι Μέρες Μου Περνάνε Σα Θλιμμένη Σκιά
Φαντάζω Σωστός, Δεν Είμαι Σωστός
Συνήθεια Νομίζω Πως Κρατάω Κακιά
Να Παίρνω Διαρκώς Καινούρια Στολίδια
Να Κόβομαι Στα Δύο, Να Ζητάω Ματιά
Στα Σκουπίδια.
Κύκλους Κάνει Το Μυαλό Μου
Κι Αρρωσταίνω Στην Ψυχή Μου
Γύρω Να Με Τρώει Νιώθω
Χάνω Τη Ζωή Μου
Χαραγμένη Στο Μυαλό Μου
Μια Φανταχτερή Πληγή Μου
Ψάχνω Τρύπα Για Να Φύγω
Από Το Κορμί Μου
Τώρα Μοιάζω Κουρασμένος
Τώρα Κάτι Μ' Εκδικείται
Τώρα Το Μυαλό Μου Ξένους
Μοιάζει Να Μιμείται
Καταστρέφω Το Μυαλό Μου
Κι Αρρωσταίνω Στην Ψυχή Μου
Ψάχνω Τρύπα Για Να Φύγω
Από Το Κορμί Μου
Τίποτα Δεν
Άκουγα Από Όσα Μου Είπες
Μα Ζητάς Απαντήσεις Χώρίς Φόβο Και Πάθος.
Ξύπνησα Και Πάλι Από Λήθαργο Χρόνων
Και Δε Βλέπω Την Άκρη Στου Μυαλού Μου Το Βάθος.
Τίποτα Δεν Είδα Από Αυτά Που Μου Δείχνεις
Φωτεινές Πινακίδες Σ'έναν Κόσμο Απάτης.
Με Έπιασε Η Νύχτα Να Ζητώ Εξηγήσεις
Και Να Ψάχνω Τα Φώτα Μιας Νύχτας Φευγάτης.
Και Δεν Έχεις Φωνή Που Μπορεί Να Με Πείσει
Δεν Έχεις Φωνή Που Μπορεί Να Με Σώσει
Δεν Έχεις Φωνή Να Με Υπηρετήσει
Δεν Καρδιά Να Με Κατευοδώσει
Τίποτα Δε Νιώθω Απ'αυτά Που Μου Κάνεις
Κι Ας Υπάρχουν Πολλοί Που Από Πόνο Πεθαίνουν.
Πέρασα Κι Απόψε Μια Μαύρη Γιορτή
Και Οι Σκέψεις Ξανά Μοίαζουν Να Μ'αρρωσταίνουν.
Τίποτα Δεν Έμαθα Από Όσα Διδάσκεις
Κι Ας Τη Βρίσκεις Πολύ Έχοντας Απαιτήσεις.
Απομονωμένος Ξημερώνω Και Πάλι
Πάνω Σ'όσα Σε Μάθαν Ότι Πρέπει Να Φτύσεις.
Και Δεν Έχεις Φωνή
Δε Θες, Κι
Άδικα Μου Λες
Τη Ζωή Σου Περνάς Για Να Βρεις Τη Λύση
Ψάχνεις Τρόπους Να Κρυφτείς
Δεν Υπάρχει Κανείς Για Να Σε Βοηθήσει
Γυρνάς Μόνος Στα Στενά
Με Χαμένα Μυαλά Μες Την Άγρια Νύχτα
Φέρνεις Την Καταστροφή
Μα Δεν Έχεις Φωνή Για Να Καλέσεις Βοήθεια
Μπροστά Στο Χρόνο Είμαστε Όλοι Τόσο Μόνοι
Μπροστά Στο Θάνατο Είμαστε Όλοι Τόσο Μόνοι
Γυρεύεις Τα Χρυσά Φτερά
Για Να Δώσεις Πνοή Στο Γυμνό Κορμί Σου
Τώρα Ο Δρόμος Σκοτεινός
Κι Ο Αέρας Στεγνός Απ'τη Λογική Σου
Πουλάς Τρέλα Φυσική
Μίσος Και Οργή Για Την Αμαρτία
Ψάχνεις Ίχνη Στο Κενό
Κι Όλα Στήνουν Χορό Στην Ανυπαρξία
Μπροστά Στο Χρόνο Είμαστε Όλοι Τόσο Μόνοι
Μπροστά Στο Θάνατο Είμαστε Όλοι Τόσο Μόνοι
Εδώ Είναι Η
Ζωή Που Θέλησες Να Ζήσεις
Αυτά Που Με Χαρά Επιθυμούσες Για Καιρό
Μετά Από Αγώνες Και Μάταιες Θυσίες
Κατάφερες Να Φτάσεις Ένα Όνειρο Χρυσό
Κι Όμως Ο Κόσμος Ζητάει Πληρωμή
Για Όλους Μας Θα Έρθει Η Στιγμή Της Δυστυχίας
Κι Όμως Ο Πλούτος Δε Δίνει Διαφυγή
Θα Ζήσεις Εποχές Με Εικόνες Τρέλας Κι Αμνησίας
Εδώ Είναι Ο Κόσμος Που Έχτισες Γελώντας
Δίνοντας Τον Καλύτερό Σου Εαυτό
Χιλιάδες Άνθρωποι Πέθαναν Μονολογώντας
Πως Σύντομα Θα Φτάσει Το Δικό Σου Βατερλώ
Κι Όμως...
Έδωσες Το
Χρόνο Για Τη Συμφιλίωσή Σου
Μ'όσα Φταίνε Κι Όσα Μοίαζουν
Να Χτυπάνε Το Κορμί Σου
Κι Είναι Εύκολο, Το Βλέπεις, Να Πειστείς Πως Είναι Ανάγκη
Να Στερέψει Το Μυαλό Σου
Για Να Βρεις Την Άλλη Άκρη
Ζητάς Την Αγάπη
Φρόντισες Να Τρέξεις Πάνω Σ'ότι Θα Βοηθήσει
Για Να Νιώσεις Πως Στο Βάθος
Είναι Μαύρη Η Εικόνα
Κι Ο Μπαμπάς Με Τη Μαμά Σου Είναι Τόσο Ευτυχισμένοι
Γιατί Έχουν Για Παιδί
Ένα Παιδί Που Τα'χει Όλα
Και Το Μέλλον, Και Το Παρελθόν, Και Το Παρόν, Και Ότι Τρέχει
Κι Ότι Θα Σου Δείξει Πως Σε Σπρώχνει Στο Σκοτάδι
Μα Δε Βρήκες Άκρη
Ζητάς Την Αγάπη
Η
Απορρόφηση, Που Χρόνια Θα Τραβήξει Του Μυαλού Σου Το Λουλούδι
Άλλη Μια Πρόταση Σηκώνει Το Μυαλό Σου Σ'ένα Ατέλειωτο Τραγούδι Ζωής
Φαντασιώνεσαι, Θα Φτάσεις Να Αγγίξεις Του Μυαλού Σου Την Τηλεόραση
Κι Είναι Σαν Κόλαση, Που Ψάχνεις Αφορμή Να Βάλεις Όρια Σ'αυτά Που Μπορείς
...Σηκώνει Το Μυαλό Σου Σ'ένα Ατέλειωτο Τραγούδι Ζωής...
Βράδια Κυνήγω Και Μοιράζω Ευχές, Με Ρυθμό Που Ξεχωρίζει Τις Λέξεις
Βράδια Ζωντανός-Νεκρός Ακροβατώ Και Ζητάω Χαλασμένες Ζωές
Καίω Μανιασμένος Αγάπες-Φυλακές, Πετάω Στον Αέρα Τις Σκέψεις
Ανάποδα Κοιτώ, Χαραμίζω Ευχές
Κρέμομαι Γελώντας Από Ύπουλες Προσευχές
Προσευχές
Έτσι, Θα Συνηθίσεις, Θα Λες Πως Μόνος Μιλάς Και Καταφέρνεις
Να'χεις Όσες Ελπίδες Στα Όνειρά Σου Πετάς
Όπως Τα Λόγια Που Σπέρνεις
Ξέρω, Είσαι Σαν Άρρωστος, Και Συγκεντρώνεις Τις Λέξεις Στο Ρυθμό Που Σε Καβλώνει
Απομακρύνεσαι Μ'όλο Τον Κόσμο Σου
Κι Όλο Ξυπνάς Μανιασμένος Μ'ένα Κόκκινο Σεντόνι
Μέσα Στο Αίμα Αφινιάζεις
Κάτι Σαν Άνθρωπος Που Νίωθει Τα Όνειρά Του
Και Συρρικνώνεται Από Το Άγχος Του
Φως Στα Κομμάτια Που Ραγίζουν Την Καρδιά Του
Μέσα Στην Επιβίωση
Θα Βρεις Τον Όχλο Να Στέλνει Συμβουλές Ακινησίας
Κι Όμως, Θα Κυνηγήσεις
Μια Θέση Μέσα Τους Να΄Χεις Στη Γωνία Μιας Γωνίας
Γυρνάς Στη
Λογική, Ξύπνημα Φυλακή
Κι Η Μόνη Λέξη Στο Μυαλό Σου, Αμνησία
Μοιάζουν Τα Πάντα Σου Να Δίνουν Αφορμή
Στριφογυρίζει Στο Μυαλό Σου Η Προδοσία
Ψάχνεις Αγάπη Να Δώσεις Στο Σκοτάδι
Κι Ότι Πετάς Είναι Νεκρό Απέναντί Σου
Ζήτησες Ψέμα Για Ακόμα Ένα Βράδυ
Κι Ένα Κορμί Να Κομματιάζει Το Κορμί Σου
Μες Τη Ζωή Σου Κανένα Ίχνος Λογικής
Στην Αγάπη Ψάξε Την Κόλασή Σου, Μα
Δεν Πειράζει, Βρήκες Στο Τέλος Να Μου Πεις Πως Σε Νοίαζει
Μονάχα Η Φυλακή Σου, Γι'αυτό
Ψάξε Άκρη Σ'ότι Νομίζεις Ζωντανό
Κι Αυτό Το Βράδυ
Γυρνάς Στη Λογική, Ξύπνημα Φυλακή
Ζήτησες Κόλαση Και Βρήκες Ευτυχία
Τώρα Σα Ζωντανός
Κι Η Μέρα Σου Νεκρή
Όλες Οι Σκέψεις Πεταμένες Σαν Αστεία
Ζήτησα Να Υπάρχεις Μονάχα Σαν Ανάσα
Να'χεις Βαμμένο Το Πρόσωπο Με Βλέμμα
Κι Όμως Το Βλέπω, Κουνιέσαι Και Δειλιάζεις
Σαν Όλα Να Σου Μοιάζουν Πως Είναι Αληθινά
Μες Τη Ζωή Σου...
Νομίζεις,
Θα Κρατηθώ Φυλακισμένος, Θα Κρεμαστώ Απ'τη Σκιά Σου
Να Ζητιανεύω Για Ζωή
Νομίζεις, Θα Σου Χαρίσω Όσα Έχω, Μονάχα Για Να Τα Πουλήσεις
Με Τη Δικιά Σου Λογική
Απόψε Θα Με Κοιτάξεις, Μες Τα Μάτια, Και Θα Μου Πεις Αν Η Αλήθεια
Φαντάζει Υπερβολική
Κι Αν Μέσα Στα Πιο Τρελά Τα Όνειρά Σου Βλέπεις Τα Χρώματα Της Νύχτας
Σε Μια Μιζέρια Φωτεινή
Μόνο Σε Κοίταξα Κι Απόψε, Κι Αναρωτιόμουν Όλη Τη Νύχτα
Αν Είχα Δίκιο Για Όσα Είπα, Κι Αν Έχεις Θάρρος Για Την Αλήθεια
Μέσα Στην Άδεια Τη Ματιά Σου, Έψαξα Χρόνια Με Φαντασία
Μόνο Σε Κοίταξα Κι Απόψε, Κι Είδα Μιζέρια, Υποκρισία
Κρατιέμαι Από Την Άδεια Την Ψυχή Σου, Και Θα Σου Δείξω Πως Υπάρχω
Για Μια Φορά Μοναδική
Θα Υπάρχω Μονάχα Μέσα Στο Μυαλό Σου, Κάθε Φορά Που Ξαναρχίζεις
Με Μια Καλύτερη Αρχή
Κοιτάζεις Χωρίς Να Νιώθεις Την Αλήθεια, Και Μες Το Βράδυ Του Σαββάτου
Δε Θα Ξανάρθει Η Στιγμή
Να Ουρλιάζεις Όταν Με Δεις Να Τραγουδάω, Και Να Νομίζεις Πως Μετράω
Για Τη Δικιά Σου Τη Ζωή
Μόνο Σε Κοίταξα Κι Απόψε...
Όλοι Πατούν
Εκεί Που Το Όνειρο Τελειώνει
Κι Όλοι Μαζί Τα Όνειρά Μας Καταστρέφουν
Στο Βάθος Του Κήπου Μια Γυναίκα Κλαίει Μόνη
Όλοι Βαμμένοι Με Τα Χρώματα Του Μίσους
Όλοι Βαμμένοι Με Τα Χρώματα Του Μίσους
Όλοι Σε Ψάχνουν Στα Συντρίμμια Της Αγάπης
Κι Όλοι Ζητούν Αγάπη Για Να Σε Δοξάσουν
Μέσα Απ'το Τζάμι Όλα Φαίνεται Θα Τα'χεις
Όλοι Βαμμένοι Με Τα Χρώματα Του Μίσους
Όλοι Βαμμένοι Με Τα Χρώματα Του Μίσους
Σα Να
Ξύπνησα Μέσα Από Όνειρα Χαρακωμένα
Σκέψεις Χώρισαν Σα Δέλτα Ποταμού Και Μέσα Στην Ελπίδα Χάθηκαν,
Μοιάζει Εικόνα Που Χρώματα Κινούμενα Συνέχεια Πάνω Μου Γεννά
Κι Η Αλήθεια Μοιάζει Να Ακονίζει Ένα Νυστέρι Τρέλας Τρυφερά,
Κι Αναρωτιέμαι Μήπως
Πρέπει Να Μείνω Μόνος Στη Σιωπή Μου
Κι Ας Ξέρω Πως Δε Θα Έχω Πια Καμία Σχέση
Με Τη Ψυχή Σου Και Τη Ψυχή Μου.
Σα Να Πίστεψα Πως Στα Όνειρά Μου Δεν Υπάρχει Τέρμα
Κι Αποφάσισα Τα Λόγια Μου Να Ρέουν Και Να Τα Πιστεύω Αληθινά
Στο Μυαλό Μου Τώρα Πεταμένος Μοιάζω Να Ζητάω Μοναξιά,
Ήρθε Η Νύχτα Που Χάνομαι Και Νιώθω Ότι Αρρωσταίνω Ειλικρινά,
Αν Σε Γνωρίζω Λίγο
Ή Μήπως Στη Ζωή Μαζί Μου Σε Είχα
Χαμένη Η Απάντησή Μου, Πεταμένη,
Σ' Ένα Συρτάρι, Σε Μια Λεπίδα.
Ειναι Τα
Ματια Του Πληθους
Τα Ματια Του Πληθους
Που Με Πετανε Στη Στιγμη
Σ' Ενα Καζανι Με Οργη
Γεματο Μυθους
Για Την Αναγκη Του Πληθους
Να Μου Στερει Με Βουλημια
Καθε Αντιθεση
Ειναι Τα Ματια Του Πληθους
Σε Αστικο Λεωφορειο
Ενα Παιχνιδι Για Συλλεκτες Μανιακους
Παθητικων Στιγμων
Τα Ματια Του Πληθους
Με Κανουν Θεατρο Αστειο
Με Παγιδευουν Σε Φτηνου Εκβιασμου
Κυνηγητο Και Θεαμα
Ειναι Τα
Ματια Του Πληθους
Τα Ματια Του Πληθους
Που Με Οριζουν Αρχηγο
Σ΄Ενα Παιχνιδισμα Βουβο
Με Τη Σιωπη Τους
Με Την Αρρωστια Του Πληθους
Να Τρωει Λαιμαργα Κομματια
Αυτοπεποιθησης
Θεαμα - Το Θεαμα Στη Ματια Σας
Αντεκδικηση
Και Υπομονη
Ειναι Δυο Λεξεις Που Με Βια Ταιριαζουν Μαζι
Κι Ειναι Εκδηλωση Προσβλητικη
Η Εφαρμογη Της Εξουσιας Σε Καθε Μορφη
Αντεκδικηση Και Υπομονη
Παλευουν Χρονια Στο Μυαλο Μας Και Στη Λογικη
Μα Ειναι Λυτρωση Μοναδικη
Η Καταστροφη Της Εξουσιας Σε Καθε Μορφη
Πως Περναει
Ο Καιρος
Και Φτανει Η Στιγμη Το Μυαλο Μου Να Απαιτησουν
Ποιοι - Εκεινοι Που Γελουν
Και Μ΄Εχουν Ανεχτει Σαν Αρρωστια Που Θα Σβησουν
Πως
Γεννιεμαι Γυμνος
Και Πεθαινω Ασθενης Απο Οσα Με Ταϊζουν
Φως Αναβουν Δυνατο
Και Μ' Εχουν Σε Κλουβι Να Με Βλεπουν, Να Ελπιζουν
Πως Θα
Παρασυρθω Απο Τα Λογια Της Στοργης
Κοινωνικης Στοργης-Κοινωνικης Στοργης
Θα ΄Μαι Ενα Πιονι Απ' Τα Πιονια Της Ντροπης
Αληθινης Ντροπης - Αληθινης Ντροπης
Πως Περναει
Ο Καιρος
Και Φτανει Η Στιγμη Να Με Αντιμετωπισουν
Ποιοι - Αυτοι Που Με Μισουν
Που Εχουν Διαταγη Τη Ζωη Μου Να Ορισουν
Πως Με Βια
Γυμνη
Μου Φυτευουν Πανικο Στο Μυαλο Και Με Ζαλιζουν
Πως Με Ριχνουν Στο Χορο
Σ' Ανθρωπινο Σωρο Να Με Βλεπουν, Να Ελπιζουν.
Σε Μερη Που
Φανταζουν Σαν Φορεις
Ανηθικης Επιβιωσης
Κυλαει Η Ζωη Της Προσμονης
Της Υπουλης Εξαθλιωσης
Με Ποιανουν
Και Με Ριχνουν Στο Κενο
Μηχανισμοι Αστυνομευσης
Με Τοιχο Απο Ψεμματα Μεθω
Αποστασης Ακανονιστης
Τρεχω Στον
Ανεμο
Παραπαταω Στο Κενο
Μια Αφορμη Ζητω
Να Με Κραταει Ζωντανο
Τρεχω Στον Ανεμο
Παραπαταω Στο Κενο
Ειναι Ενα Ονειρο
Που Με Κραταει Ζωντανο
Με Λογια
Που Θα Πεισουν Το Κοινο
Και Σχεδια Για Συγχωρεση
Παλευει Η Ζωη Με Τον Καιρο
Κι Ο Χρονος Με Την Αποσταση
Σε Λογια
Που Θυμιζουν Τοκετο
Αντιστασης Ατιμωρητης
Κρατιεμαι Να Αποφυγω Το Κενο
Της Ευκολης Ταξινομησης
Μπλεκομαι,
Ξοδευομαι, Με Κοπο Λιγοστευομαι
Και Φιλικη Βοηθεια Απο Αλλους Αφελεις
Χημικο Αντιδοτο Με Τρεφουν Για Να Στεκομαι
Το Αγχος Μου Να Υπηρετω, Σκεψεις Να Αναλυω
Και Να Κρυβομαι Σε Μερη Που Με Κανουν Κι Απορω
Αν Εγω Ανηκω Εδω Ή Αν Πρεπει Να Ξεφυγω
Μα Ειναι Η Αρρωστια Δυνατη Που Με Κραταει Ζωντανο
Δειγματα Πολιτισμου Απο Κοσμο Θλιβερο
Με Κανουν Σαπιο Και Μουντο
Ψαχνω Λιγη Δυναμη Να Βρω
Και Μοιαζει
Η Αληθεια Σαν Ξημερωμα Απο Ναρκωση
Μα Τιποτα Δεν Μοιαζει Να Θυμιζει Την Αληθεια
Το Ψεμα Δε Μου Μοιαζει Να Θυμιζει Την Αληθεια
Και Τωρα Ξεκιναω Μια Φευγατη Διαδρομη Διαδρομη Γιατι
Το Ξερω Οτι Ξεχασα Πως Ειναι Η Αληθεια
Τιποτα Δεν Μοιαζει Να Θυμιζει Την Αληθεια
Ξερεις,
Γενναω Παιδια Απο Χρυσαφι Κι Απο Σπερμα
Οντα Ιδανικα Παραξενης Ζωης
Παιδια Χιλαιρικα Που Διψανε Απο Σενα Να ΄Χουν Χωρο Επαφης
Μπακλονια Εκλογικα Για Χρονια Συνθετουν Φροντισμενα
Το Φοντο Αναλγητης Κομματικης Ροπης
Κι Ερχεται Αγνοια Που Λυσσαει Στον Καθενα Να ΄Χει Χωρο Επαφης
Ειμαι Θυμα Λαϊκης Οργης
Θυμα Κρατους Λογικης
Τα Μεσα Της
Σφαγης
Σ' Εναν Πολεμο Αιωνων
Μεσα Αρρωστης Φυγης
Μ' Εχουν Παλι Εδω
Μοιαζω Γονος Παραπονων
Κουρασμενος Και Βαρυς
Αυτο Που
Μαθαμε Για Σθεναρη Υποκρισια
Στα Ματια Τους Μοιαζει Με Καθρεπτη Μιας Γιορτης
Και Μενει Ονειρο Για Καθε Τσακισμενη Κοινωνια Να ΄Χει Χωρο Επαφης
Περνανε Μερες Που Διαπιστωνουν Με Μανια
Πως Καταναλωθηκες Σε Πλανα Τακτικης
Κι Ετσι Η Αγνοια Βρηκε Μονιμη Ευκαιρια Να 'Χει Χωρο Επαφης
Τωρα Μοιαζεις Θυμα Λαϊκης Οργης
Θυμα Παλης Ταξικης
Υπαρχει
Καποιος Που Μοιραζει Τη Νυχτα Σε Γκριζα Δωματια
Ξενοδοχεια Στο Κεντρο Της Πολης Γονατιζουν Τη Βαγια
Υπαρχει Καποιος Που Πουλαει Ανασα Σε Λιγα Πρεζακια
Μα Η Βαγια Ξερει Τα Ονειρα Του Πως Θαβει Στα Δικα Της Τα Ματια
Ειναι Τα
Βραδια Αρρωστημενη Πορεια Σε Σκληρα Μονοπατια
Σε Μια Γωνια Τυφλα Η Βαγια Κραταει Βελονες Και Χαδια
Ειναι Τα
Βραδια Που Φυλακιζουν Εικονες Και Χιλια Σημαδια
Περαστικοι Μεσα Στα Ματια Της Βλεπουν Τη Δικη Τους Καταντια
"Εχουμε
Πηξει Ολοι Με Λογια Ντροπης"
Μακρυγορουν Αρνητικοι Συγγενεις
"Εχουμε
Πηξει Ολοι, Κι Αν Ψαξεις Να Βρεις
Πως Δεν Θα Καταφερει Τιποτα Θα Το Δεις"
Εχουμε
Αναγκη Ολοι Μιας Γνωμης Κοινης
Κατεστημενεσμα Αμυδρης Λογικης
Εχουμε Αναγκη Ολοι Μιας Βαγιας Σωστης
Αναγκη Να 'Μαστε Ολοι Τυπικα Υγιεις
Βελονες
Ντροπης Και Σημαδια, Τρυπανε Της Βαγιας Τα Βραδια
Βελονες Που Κανουνε Μαγια, Με Μαγια Τρυπανε Τη Βαγια
Τρεχει
Γυμνος
Στη Γαλαρια Της Συνειδησης
Δινει Πνοη Σε Εικονα Προσευχης
Κι Ειναι Φορες
Που Στο Βωμο Της Απομιμησης
Παιρνει Μορφη Φευγατης Λογικης
Καποια Βραδια Αποστειρωνει Το Τραγουδι Του
Ειναι Η Στιγμη Που Τρεχεις Να Κρυφτεις
Κι Ετσι Απλα, Η Γαλαρια Της Συνειδησης
Παιρνει Μορφη Φευγατης Λογικης
Μικρη Ψυχη
Που Τριβεται Στο Παραμυθι Της
Δοσεις Κερναει Κοινωνικης Στοργης
Σαν Τις Φορες
Στη Γαλαρια Της Συνειδησης
Που Κυβερναει Ασοιδα Λογικης
Χρονος Περναει
Κι Αφηνει Στηλες Απομιμησης
Φωτα Κι Ορμες Που Ντρεπεσαι Να Δεις
Κι Ετσι Το Απλο
Παραμυθακι Της Συνειδησης
Παιρνει Μορφη Φευγατης Λογικης
Παλμος Κι
Απλη Αναγκη Για Ζωη
Εχουν Καιρο Που Περιμενουν Αφορμη
Να Πατηθει Το Κουμπι Που Γενναει Τη Στιγμη
Τη Στιγμη Που Γενναει Κραυγη
Για Να 'Ναι Απλος Ο Σκοπος, Της Ζωης Ο Σκοπος
Να 'Ναι Παντα Αφηνιασμενη Η Λογικη
Παλμος Ποδοπαταει Κι Απειλει
Ειναι Καιρος Για Ολικη Διαταραχη
Ειναι Καιρος Ο Θυμος Ν' Αποκτησει Πνοη
Δυνατοι Ν' Ακουστουμε Μαζι
Γιατι Αυτη Η Ψευτια Μας Αναβει Φωτια
Να Καουμε Σε Γιορτη Σαρωτικη
Να Καουμε Μεσα Στη Σιωπη
Στενωση
Ατελειωτη
Καυτη Αναμονη
Και Συμφορηση
Ανθρωποι Ανελευθεροι
Αλλαζουν Τη Ζωη Τους
Σε Κολαση
Ανθρωποι
Χανονται Σε Βιαιη Εκτονωση
Σε Ενοχη
Ενοχα Βουβη Απομονωση
Στενωση Ατελειωτη
Μανια Κριτικη Και Διανοηση
Ανθρωποι Σε Παρενθεση
Ατελειωτη Ζητουν Αναγνωριση
Ανθρωποι Τρεχουν Να Αποφυγουν
Την Απολαυση
Χανονται
Σε Ενοχα Βουβη Απομονωση
Ειμαι Ενα
Ονειρο Που Σβηνει
Παθητικη Αδρεναλινη
Για Την Αρρωστια
Που Τρυπαει Το Σωμα
Και Κοβει Τα Ποδια
Κραταω Την Ευθυνη
Ξυπναω
Νωρις Και Βλεπω Θολα
Τα Ονειρα Με Κρατανε Ακομα Σφιχτα
Απροσωπα Ζω, Κι Ας Ριχνω Βολες
Ευαλωτος Μοιαζω Σε Φτηνες Απειλες
Ξυπναω
Νωρις, Κι Αλλαζω Ζωη
Η Πολη Με Δενει Σε Στενη Φυλακη
Κι Αρχιζω Να Τρεχω, Να Παιρνω Σειρα
Να Εχω Μεριδιο Σ' Αυτη Τη Φθορα
Νομιζουν
Πως Ζουν Και Πως Αυτη Ειναι Η Ζωη
Μια Φυλακη Που Κυριευει Οποιον Μεσα Της Βρεθει
Κι Εμεις Θαμωνες Μαγεμενοι Απο Εικονα Πλαστικη
Μοιαζουμε Ταϊσμενα Ζωα Σ' Ενα Προτυπο Κλουβι
Μηπως Ειναι
Η Πατριδα Μου
Ενα Θλιμμενο Κομματι Μου
Μηπως Περπαταω Στα Ορια Της Συνεχως Μετρωντας
Μηπως Ειναι Στο Σωμα Μου, Το Μετατρεπει Σε Πτωμα Μου
Μηπως Τη Ρωταω Κι Εκεινη Παντα Απανταει Γελωντας
Μηπως Ειναι Η Πατριδα Μου Ενα Χαμενο Παιχνιδι Μου
Μια Φωτογραφια Υγρου Οικογενειακου Χειμωνα
Μηπως Ειναι Η Πατριδα Μου Πηγη Μιας Φυλακης
Που Μ' Εχει Θυμα Πλυσης Εγκεφαλικης
Γιατι Αυτη Ειναι Η Μονη Λυση
Στο Μυαλο Μου Παντα Με Τη Βια
Μου Μαθαν Πως Εγω Εχω Διαλεξει Την Ευτυχια
Μηπως Ειναι
Η Πατριδα Μου
Μια Παιδικη Αυταπατη Μου
Ζωγραφιες Για Σχολικες Γιορτες, Ποιηματα Και Μπαλονια
Μηπως Ειναι Μαι Ζαλη Μου, Ενα Φτηνο Καρναβαλι Μου
Ανθρωποι Που Νιωθουν Οτι Ζησαμε Στα Ιδια Χρονια
Μηπως Ειναι Η Πατριδα Μου
Που Μου Θυμιζει Τα Λαθη Μου
Λαθη Που Γεννιουνται Απ΄Την Πατριδα Μου Και Ζουν Αιωνια
Μηπως Πρεπει Να 'Μαι Μονο Εγω Και Να 'Ναι Αλλος Κανεις
Εκτιμητης Αξιας Της Δικιας Μου Της Ζωης
Γιατι Αυτη Ειναι Η Μονη Λυση
Στο Μυαλο Μου Τωρα Καταιγιδα
Και Τρεχω Ζωντανος Διχως Πατριδα - Διχως Πατριδα
Στειρο
Ταξιδεμα Σε Κοσμο Μαγικο
Του Τυρανναει Την Ψυχη, Του Φυλακιζει Το Μυαλο
Μεσα Απο Σκετη Στοργη
Κι Εξουσια Που Πουλαει Με Ενοχη
Αφοβα Σκεφτηκε, Και Σκεφτηκε Καιρο
Κι Ομως Απομεινε Μονος, Χανει Γη Και Ουρανο
Ψαχνει Βια Ωμη
Να Μπορεσει Στο Κενο Να Κρατηθει
Οπως Και Εσυ
Κατι
Αλλαζει, Κατι Μενει Εδω
Κατι Αρρωστες Σκεψεις Σε Χορο Μαγικο
Φτιαχνουν Καθε Στιγμη
Ποταμο Απο Μιζερια Σεβαστη
Χανομαι - Χανομαι, Πιεζομαι Να Δω
Και Να Αναπνευσω Πιεζομαι, Και Παω Να Τρελαθω
Μοιαζει Να ' Ναι Ντροπη
Που Γεμιζω Υποκρισια Παιδικη
Απο Ωρα Σε
Ωρα, Και Λεπτο Σε Λεπτο
Παιρνει Αχαρη Ανασα Χωρις Λογο Σοβαρο
Και Ζηταει Επαφη
Με Παιχνιδια Που Τα Εχει Σιχαθει
Μονος Του Εμεινε, Και Περασε Καιρος
Για Να Νιωσει Επικινδυνος, Να Νιωσει Θεος
Να Αποκτησει Ζωη
Να Φωναξει Και Αν Θελει Να Ακουστει
Οπως Και Εσυ