"ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΕΣ"

Μεσολογγίτης είμαι εγώ

Παλιό τουφέκι εγώ κρατώ

Έχω πια χάσει τη λαχτάρα

Είναι βαριά αυτή η κατάρα.

Τα μάτια μου έχουνε μαυρίσει

Τα νύχια μου έχουνε βρωμίσει

Τα δόντια μου έχουν κιτρινίσει

Και η φωνή μου έχει πια κλείσει.

Από τη γάγγραινα θα πάω,

Από την πείνα εγώ ψοφάω

Κι άλλος χειμώνας αν με βρει

Θα βρει γαλήνη κι η ψυχή.

Και ξάφνου να σου ένα πουλί

Ξεπροβάλλει στην αυγή

Μ’ ένα σπόρο στο κλαδί

Και σου κόβει τη χολή.

Μ’ ένα άλπισμα σπυρί

Παίρνει, το τρώει και σιωπεί

Μαγευτική είναι η σκηνή

Μα λιγάκι ζηλευτή

Μετά από ένα λεπτό

Να σου άλλο ένα πτηνό

Αετός είναι θαρρώ

Με περήφανο λοφό

Θάρρος παίρνω και εγώ

Δύναμη ενάντια στον εχθρό

Θέλω να ελευθερωθώ

Απ’ τα δεινά μου να σωθώ.

Η μάνα κάπου εκεί θρηνεί

Μαυροφορούσα και σκυφτή

Είναι ωραία και μικρή

Μα φαίνεται σαν γηραιή

Ζητά τροφή, μα πού να βρει

Που όλη η γη λιμοκτονεί;

Για να ταΐσει το παιδί της

Κάνει κρυφά την προσευχή της

Μα για όλα αυτά δεν φταίω εγώ

Που δεν λυγάω στον Αγαρηνό

Φταίει η άκαρδη ψυχή

Και του τυράννου η κατοχή.