Στην αρχαία ελληνική βιβλιογραφία έχουμε αναφορές για την κώφωση και την ύπαρξη των Κωφών κυρίως στα έργα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι γλώσσα και ομιλία είναι το ίδιο πράγμα. Στο έργο του «Προβλήματα», θεωρεί την ακοή πιο σημαντική από όλες τις αισθήσεις αναφέροντας ότι αυτή βοηθάει στη νοητική ανάπτυξη. Παράλληλα συνέδεε την κώφωση με την αλαλία πιστεύοντας ότι η βλάβη στα όργανα της ακοής επεκτείνεται και στα όργανα της ομιλίας. Στους Πλατωνικούς διαλόγους φαίνεται πως η ύπαρξη της νοηματικής γλώσσας και τα πλεονεκτήματα από τη χρήση της είναι γνωστά. Η πρώτη ιστορικά τεκμηριωμένη αναφορά στην νοηματική γλώσσα εν γένει έγινε το 399 π.Χ. στον διάλογο Κρατύλο του Πλάτωνος. Ο Πλάτων, ο οποίος αναφέρει τους κωφούς και σε έναν άλλο διάλογό του, τον Θεαίτητο, γενικά δείχνει θετικό πνεύμα απέναντι στην νοηματική γλώσσα και στους κωφούς.

Τον 18ο αιώνα η εκπαίδευση των κωφών παιδιών άρχισε να αναπτύσσεται συστηματικά σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Ο de l’ Epèe έγινε ένας από τους πιο γνωστούς δασκάλους κωφών και ίδρυσε το πρώτο δημόσιο σχολείο κωφών στο Παρίσι το 1755.Αμφισβήτησε την άποψη που επικρατούσε στην εποχή του θεωρώντας όχι μόνο ότι οι κωφοί μπορούν να εκπαιδευτούν αλλά και ότι η νοηματική γλώσσα είναι η φυσική τους γλώσσα. Χρησιμοποιούσε τη νοηματική γλώσσα στη διδασκαλία του και έθετε σαν κύριο στόχο την γνωστική ανάπτυξη των μαθητών του και σαν δευτερεύοντα την ανάπτυξη της ομιλίας τους.

 Οι πρώτες προσπάθειες εκπαίδευσης κωφών άρχισαν το 1907, ενώ το πρώτο σχολείο κωφών ιδρύθηκε το 1923 στην Αθήνα. Μέχρι το 1984 η χρήση της νοηματικής γλώσσας στα σχολεία κωφών όλης της Ελλάδας ήταν αυστηρά απαγορευμένη, αλλά τα παιδιά την μάθαιναν στα οικοτροφεία από συμμαθητές τους, κυρίως αυτούς που είχαν Κωφούς γονείς