Πώς δημιουργείται το Σέλας… (συνέχεια)

Έτσι έχουμε συνύπαρξη του ηλιακού ανέμου, της μαγνητόσφαιρας και φορτισμένων σωματιδίων, που όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές γεννούν μεταξύ ουράς και πόλων μια διαφορά δυναμικού (τάση) της τάξεως των 10.000 Volts. Η τάση αυτή ωθεί τα ηλεκτρόνια προς τους μαγνητικούς πόλους προσδίδοντάς τους ενέργεια και αυτά ολοένα επιταχυνόμενα εστιάζουν προς τις δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου, τις οποίες αγκαλιάζουν και ακολουθούν περιελισσόμενα γύρω τους και δημιουργώντας σπείρες. Κατευθύνονται δε προς βορά και νότο, μέχρις ότου νέφη ηλεκτρονίων συνωθούνται και στοιβάζονται στην ανώτερη ατμόσφαιρα, την λεγόμενη ιονόσφαιρα.  Εκεί συγκρούονται βίαια με άτομα και μόρια αζώτου και οξυγόνου και τα διεγείρουν προσδίδοντάς τους ενέργεια.

Τα διεγερμένα άτομα και μόρια, δεν μένουν για πολύ στην κατάσταση αυτή, αλλά αποδιεγείρονται επανερχόμενα στην αρχική, σταθερότερη κατάσταση ενεργειακής ισορροπίας, εκπέμποντας την ενέργεια πού πήραν, υπό τη μορφή ορατής ακτινοβολίας. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται το φαινόμενο του ιονισμού, δηλαδή άλλα ηλεκτρόνια μικρής όμως ενέργειας, εγκαταλείπουν τα άτομα των αερίων, τα οποία τώρα έχουν γίνει θετικά ιόντα. Έτσι τα αέρια της ιονόσφαιρας φεγγοβολούν και επάγουν ηλεκτρικά ρεύματα από και προς τις πολικές περιοχές. Το σέλας γεννήθηκε. Το φαινόμενο είναι ανάλογο με την φωτοβολία πού παρατηρούμε στους διαφημιστικούς σωλήνες πού περιέχουν το ευγενές αέριο «νέον». Μόνο πού στην περίπτωση του σέλαος το φαινόμενο εκδηλώνεται στην ιονόσφαιρα και τα ρεύματα ταξιδεύουν κατά μήκος των δυναμικών γραμμών του μαγνητικού πεδίου, ενώ στην περίπτωση των λαμπτήρων «νέου» έχουμε σωλήνες και χάλκινα καλώδια.

Το σέλας άλλοτε έχει την μορφή κουρτίνας ή σεντονιού πού κυματίζει καθώς κρέμεται απ’ τον ουρανό, άλλοτε έχει την μορφή στέμματος ή βεντάλιας και άλλοτε φαίνεται σαν τόξο με ακτίνες.

Ως προς τα χρώματα πού προτιμά, αυτά είναι άλλοτε λαμπρά, κιτρινοπράσινα ή κόκκινα και άλλοτε  με αποχρώσεις λυκόφωτος. Για την ακρίβεια το χρώμα καθορίζεται από το είδος των αερίων πού υφίστανται την διέγερση στην ανώτερη ατμόσφαιρα. Έτσι το οξυγόνο δίνει κυρίως πράσινο χρώμα και λιγότερο βαθύ κόκκινο, ενώ το άζωτο δίνει μόνο κόκκινο. Επίσης παράγεται μπλε και ιώδες χρώμα, πού δύσκολα όμως φτάνουν στο μάτι του παρατηρητή.