Η πυξίδα

Οι Κινέζοι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν έναν τρόπο, ένα όργανο, που θα τους επέτρεπε να προσανατολίζονται  όταν ταξίδευαν στις απέραντες εκτάσεις της πατρίδας τους. Από παμπάλαια κινέζικα χειρόγραφα μαθαίνουμε πως οι αυτοκράτορες της Κίνας χρησιμοποιούσαν στα ταξίδια τους μικρές βελόνες, μαγνητισμένες, στερεωμένες σε μια βάση.

Υπήρχαν δυο ειδών πυξίδες: στη μια η βελόνα κρεμόταν από ένα νήμα, στην άλλη επέπλεε σε ένα βάζο γεμάτο νερό.

Για τους θαλασσοπόρους της Μεσογείου, επί χιλιάδες χρόνια, τα σημεία προσανατολισμού ήταν ο Ήλιος την ημέρα κι ο Πολικός Αστέρας τη νύχτα. Όταν ο ουρανός ήταν σκεπασμένος με σύννεφα, οι θαλασσοπόροι ταξίδευαν «στα τυφλά», όπως ο Οδυσσέας.

Μια μέρα έφτασε και στις θάλασσές μας η πυξίδα. Λένε πως την έφερε από την Κίνα το 1320 ο Μάρκο Πόλο. Κάποιοι πλούσιοι έμποροι της Ιταλίας, οι Αμαλφιτσίνοι, τελοιοποίησαν την πυξίδα, σχεδιάζοντας το «ρόδο των ανέμων», προσανατολίζοντάς την προς το βορρά, προς τον Πολικό Αστέρα δηλαδή.

Από τότε οι άνθρωποι έχουν στη διάθεσή τους ένα εργαλείο, το οποίο τους επιτρέπει να θαλασσοπορούν με σιγουριά προς όλες τις θάλασσες.