Παρά την εγκατάλειψη της διονυσιακής λατρείας, η χρήση του κρασιού από τους κληρικούς βοήθησε στη διατήρηση των γνώσεων και των τεχνικών της αμπελοκαλλιέργειας.  Οι μεγάλες μοναστηριακές εκτάσεις βοήθησαν τους μοναχούς να κατασκευάσουν μεγάλα και σύγχρονα για τα μέτρα της εποχής, οινοποιία να βελτιώσουν τις τεχνικές παραγωγής και την ποιότητα του κρασιού.  Η τεχνική ανάμειξης του κρασιού με νερό εγκαταλείφθηκε. Τα πιο γνωστά κρασιά παραμένουν τα κρασιά των περιοχών της αρχαίας εποχής, με ανερχόμενο αστέρι τον «Μαλβαζία», ο οποίος αν και οφείλει μάλλον το όνομά του στη Μονεμβασιά, παραγόταν κυρίως στην Κρήτη.

Η περίοδος της τουρκοκρατίας δεν περιόρισε – παρά τις δυσκολίες που δημιούργησε – την παραγωγή κρασιού.  Και εδώ οι μεγάλες μοναστηριακές εκτάσεις και η χαλαρή τουρκική κυριαρχία στα νησιά υπήρξαν οι χώροι στους οποίους διατηρήθηκαν οι γνώσεις και οι τεχνικές.