Το 1865 στον ετήσιο διαγωνισμό προκηρύσσεται σαν θέμα «Η Ιστορία της ελληνικής παιδείας από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι το 1821». Καμιά από τις εργασίες που έγιναν δεν αναφέρεται στο κρυφό σχολειό.  Η ομόφωνη αυτή σιωπή που ισοδυναμούσε με απόρριψη του μύθου δε σταματάει τη φόρα του ούτε προκάλεσε οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης, όπως θα περίμενε κανείς . [21] 

Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου το 1842 τον επιμνημόσυνο λόγω που κάνει στην Αθήνα, τον στηρίζει με το επιχείρημα της ύπαρξης του κρυφού σχολειού. Το 1863 ο Κωνσταντίνου Φρεαρίτης, καθηγητής του Ρωμαϊκού δικαίου στο πανεπιστήμιο, αναφέρεται και πάλι στο κρυφό σχολειό.  Οι δύο αυτοί λόγοι έχουν διάστημα μεταξύ τους είκοσι χρόνων. Σε αυτό το διάστημα η γνώση για τον προεπαναστατικό ελληνισμό έχει βελτιωθεί αξιοσημείωτα αλλά από την άλλη η κατάσταση είχε παγιωθεί. Ο ρομαντισμός έφερε το γενικό κλίμα της έξαρσης, ο ρητορισμός και η πατραγαθία το παγίωσαν. Το κρυφό σχολειό είχε εγγραφεί στους κοινούς τόπους  της νέας ελληνικής ιστορικής συνείδησης . [22]

Ο θεωρητικός πυρήνας του μύθου βρίσκεται στην αξία που έχουν τα ελληνικά γράμματα για τη νεοελληνική συνείδηση.[23] Για την τύχη του μύθου σημαντικό ρόλο έπαιξε η αποδεικτική αξία της λαϊκής και δημοτικής παράδοσης .[24]

   Κωνσταντίνος Οικονόμου