Δεν χωράει αμφιβολία ότι χρώματα και συναισθήματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, συγκεκριμένα χρώματα μάς γεννούν συγκεκριμένα συναισθήματα. 

Για πολλούς λόγους: κοινωνικούς, πολιτισμικούς, προσωπικούς. Το κόκκινο, παραδείγματος χάριν, πάντα θα ανάβει πάθη και τα αίματα, καθώς, έχει παρατηρηθεί ότι όταν το κοιτάζουμε επίμονα, αυξάνει τους ρυθμούς της καρδιάς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε. Μας γυρνά στην εποχή των σπηλαίων, τότε που η φωτιά σήμαινε κίνδυνο. Τα πυροσβεστικά οχήματα, τα ασθενοφόρα έχουν και αυτά κόκκινο χρώμα. Το μυαλό μας κάνει διαφόρων ειδών συνδέσεις, συνδέει νοητικά και υποσυνείδητα, χρώματα με καταστάσεις, χρώματα με τα συναισθήματα που γεννούν οι καταστάσεις.

Βέβαια, το κόκκινο χρώμα είναι αρκετά περίπλοκο διαφορετικοί χρωματικοί τονισμοί του δημιουργούν άλλη διάθεση, άλλο κλίμα και άλλη ατμόσφαιρα. Δεν έχει το ίδιο αντίκτυπο ένα ανοικτό προς το ροζ κόκκινο με ένα βαθύ κόκκινο Βουργουνδίας. Συνδέουμε το κόκκινο με το πάθος, ίσως διότι εμείς οι ίδιοι κοκκινίζουμε σε μια ενδιαφέρουσα και κάπως sexy παρατήρηση.

Από την άλλη, όταν έχουμε ανάγκη να ηρεμήσουμε από μια αγχώδη μέρα, καταφεύγουμε στο μπλε. Σε αντίθεση με το κόκκινο το μπλε 'ρίχνει' την πίεση στο αίμα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι μας ρίχνει και στην μαύρη κατάθλιψη. Το μπλε μεταδίδει γαλήνη και ηρεμία, ίσως διότι υπάρχει γύρω μας, στον ουρανό και τη θάλασσα, και αυτό μας ηρεμεί και μας χαλαρώνει.

Όπως και το πράσινο, που το έχουμε τόσο συνδέσει με τη φύση και το περιβάλλον. Συχνά συμβολίζει μια νέα αρχή, την αναγέννηση. Και του πράσινου οι αποχρώσεις μπορούν να μας γεννούν πιο ανάλαφρα συναισθήματα με το ανοικτό πράσινο και πιο περίπλοκα με το σκούρο κυπαρισσί, αλλά μένουμε πάντα γειωμένοι με τη γη.

Το κίτρινο, από την άλλη, έχει τόσο θετικές όσο και αρνητικές δηλώσεις, από το χρώμα του ήλιου, που γεμίζει χαρά και αισιοδοξία μέχρι το θαμπό κίτρινο ενός χλωμού προσώπου. Έτσι ανάλογα την απόχρωσή του μπορεί να μας γεννήσει διαφορετικά συναισθήματα.

Το πορτοκαλί πάλι παντρεύει την σπιρτάδα του ζωηρού κίτρινου με το βάθος του κόκκινου. Είναι ένα οικείο και ζωντανό χρώμα, που μας δίνει ενθουσιασμό και κρύβει δημιουργική διάθεση. Είναι μάλλον το υποκατάστατο του κόκκινου, όταν δεν αισθανόμαστε πολύ άνετα με αυτό. Το μωβ, το χρώμα της μεγαλοπρέπειας ή της πολυτέλειας, ίσως και του πένθους, δεν είναι τυχαίο που το χρησιμοποιεί και η Εκκλησία.

Τέλος το μαύρο. Το απόλυτο χρώμα ή, σύμφωνα με τους φυσικούς, η απουσία χρώματος. Ξεπερνώντας τα ταμπού, είναι το χρώμα της κομψότητας και του στυλ, το χρώμα που μας βγάζει από τη δύσκολη θέση, το χρώμα που μπορεί να κρύψει και μερικά περιττά κιλά.