Η Σοφία Σαριπόλου (1916-1963), κόρη του συνταγματολόγου Νικολάου Ν. Σαριπόλου και εγγονή του πρώτου συνταγματολόγου της Ελλάδας Νικολάου Ι. Σαριπόλου, κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ακίνητο μεγάλης αξίας επί των οδών Πατησίων, Δώρου και Σατωβριάνδου, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για την οικονομική ενίσχυση άριστων άπορων φοιτητών της Φιλοσοφικής για την πραγματοποίηση μεταπτυχιακών σπουδών και τη δημοσίευση των βιβλίων τους.
Σαρίπολος Ν. Νικόλαος
(Αθήνα 1876 – 1944).
Νομικός, κυπριακής καταγωγής. Γιος του ομώνυμου νομικού, έπειτα από λαμπρές σπουδές στη δυτική Ευρώπη (Παρίσι, Χαϊδελβέργη, Βόννη, Μόναχο) ανακηρύχθηκε διδάκτορας της νομικής σχολής του Παρισιού, με την πολύκροτη διατριβή Η δημοκρατία και η αναλογική εκλογή (La democratie et l’élection proportionnelle, 2 τόμοι, 1899).
Αμέσως μετά διορίστηκε υφηγητής στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1910 χρημάτισε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης και τον ίδιο χρόνο διορίστηκε τακτικός καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Από τη θέση αυτή δίδαξε έως το 1922, οπότε αποχώρησε λόγω ασθένειας. Αν και ο Σ. εφάρμοσε αυστηρή νομική μέθοδο στην ερμηνεία του συνταγματικού δικαίου, επηρεασμένη από τα ρεύματα του νομικού θετικισμού, παρέμεινε ευαίσθητος στις εξελίξεις του συγκριτικού συνταγματικού δικαίου και των σύγχρονων ιδεολογικών αναπροσαρμογών και μεταβολών που επηρεάζουν άμεσα και αποφασιστικά αυτό τον κλάδο του δικαίου.
Υποβοήθησε έτσι την ανάδειξη, στο πλαίσιο του πανεπιστημίου, δημοσιολόγων προσανατολισμένων κατά τρόπο περισσότερο αποφασιστικό προς την κοινωνιολογική ερμηνεία και μελέτη των θεσμών, όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος.
Από τις πολυάριθμες μελέτες και έργα του ξεχωρίζουν:
Les persones morales et leur responsabilité penale (1899), Η ιδέα της κυριαρχίας του λαού (1900), Η καθολική ψηφοφορία εν Ευρώπη και Αμερική (1900), Κρητικόν Συνταγματικόν Δίκαιον (1902), Περί του κανονιστικού δικαιώματος του βασιλέως και περί των αναγκαστικών διαταγμάτων (1903), Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου και Γενικού Δημοσίου Δικαίου (α’ τόμος, τεύχη Α-Β, 1903-4), Μελέται περί των δημοσίων υπαλλήλων (1906), Περί των ορίων του καθήκοντος υπακοής των δημοσίων υπαλλήλων εις τας προϊσταμένας αρχάς (1908), Το δημόσιο δίκαιο του Βασιλείου της Ελλάδος (Das Staatsrecht des Κönigsreichs Griechenland, 1909), Περί των προθεσμιών κυρώσεως, εκδόσεως και δημοσιεύσεως των νόμων (1911), Περί του δικαστηρίου των λειών και της εφαρμογής του δικαίου του κατά θάλασσαν πολέμου (1913), Τα αναγκαστικά διατάγματα εν Γαλλία κατά τον πόλεμον (1916), Περί της νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως εν Γαλλία κατά τον πόλεμον (1918), Περί πολιτείας και των στοιχείων αυτής (1921). Ιδιαίτερη διάδοση μεταξύ των νομικών και αποφασιστική επιρροή στο πεδίο αυτό γνώρισε το τρίτομο έργο Σύστημα του Συνταγματικού Δικαίου της Ελλάδος εν συγκρίσει προς τα των ξένων κρατών, το οποίο είχε αλλεπάλληλες εκδόσεις (4η επαυξημένη έκδοση, 1923).
Ο Νικόλαος Σαρίπολος, Έλληνας νομικός, πολιτικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών και λογοτέχνης, ο οποίος θεωρείται ο θεμελιωτής της επιστήμης του Δημοσίου Δικαίου στην Ελλάδα, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1817 στη Λάρνακα της Κύπρου και πέθανε στις 17/29 Δεκεμβρίου 1887 στην Αθήνα.
Πατέρας του ήταν ο μεγαλέμπορος Ιωάννης Σαρίπογλου, που καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών και καταστράφηκε οικονομικά στην επανάσταση του 1821. Η δράση του πατέρα του έγινε αιτία να καταφύγει η οικογένειά του στην Τεργέστη της Ιταλίας, όπου ο Νικόλαος παρακολούθησε τα πρώτα μαθήματα. Τον Ιανουάριο του 1837 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, παρακολουθώντας αρχικά μαθήματα στην ιατρική σχολή και αργότερα στη Νομική. Το 1838 πέθανε ο πατέρας του και βρέθηκε σε αδυναμία να συνεχίσει τις σπουδές του, όμως στο πλάι του στάθηκε ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν πρεσβευτής της Ελλάδος στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Την ίδια εποχή και μετά το θάνατο του πατέρα του άλλαξε το επώνυμό του από Σαρίπογλου σε Σαρίπολος.
Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα την 1η Μαΐου 1845 ύστερα από πρόσκληση του Ιωάννη Κωλέττη και στις 24 Δεκεμβρίου 1846 διορίστηκε καθηγητής του συνταγματικού δικαίου. Το 1852 απολύθηκε από τη θέση του, για να ξαναπροσληφθεί δέκα χρόνια αργότερα. Διακρίθηκε ιδιαίτερα κατά την εθνοσυνέλευση του 1863 ως εισηγητής της συνταγματικής επιτροπής.
Καρπός των μακρόχρονων μελετών του υπήρξαν ένα πλήθος από μελέτες, καθώς και τρία ογκώδη έργα: