Οι αστεροειδείς, οι κομήτες και οι μετεωρίτες ανήκουν στα ¨μικρά σώματα του Hλιακού Συστήματος¨. Συγκεκριμένα:

        Οι     αστεροειδείς    μοιάζουν από τη Γη σαν αστέρια στον ουρανό, για αυτό κι ονομάστηκαν έτσι. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι παρά βράχοι με ακανόνιστο σχήμα, που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Υπάρχουν περίπου 100.000 αστεροειδείς που περιφέρονται κι αυτοί, όπως όλα τα σώματα του Ηλιακού μας Συστήματος, γύρω από τον Ήλιο, ενώ μπορεί η τροχιά κάποιων από αυτούς να διασταυρωθεί με κάποιον πλανήτη ή ακόμα και με τη Σελήνη, και να συγκρουστούν μεταξύ τους.Η ζώνη των αστεροειδών τοποθετείται ανάμεσα στον Άρη και το Δία.

      Σήμερα οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα σώματα αυτά αποτελούν κομμάτια ενός πλανήτη που δεν μπόρεσε τελικά να σχηματιστεί, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για  αυτούς, αφού η μελέτη τους μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες. Βέβαια, την ίδια στιγμή αποτελούν για αυτούς κι έναν μεγάλο πονοκέφαλο κατά το σχεδιασμό των διαστημικών ταξιδιών! Κι αφού δεν μπορούν να περάσουν ανάμεσά τους, τότε τα διαστημόπλοια απλά τους...υπερπηδούν!

    Οι κομήτες από την άλλη μεριά θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με παγόβουνα, στα οποία μάλιστα διακρίνουμε δύο μέρη: την κεφαλή (κόμη) και την ουρά (κάποιοι έχουν και δύο ουρές), η οποία σχηματίζεται όταν πλησιάζουν στον Ήλιο. Η σύστασή τους αποτελείται από σκόνη και βράχους, ενώ ο πάγος που τους καλύπτει οφείλεται σε κομμάτια παγωμένων αερίων. Όμως, όπως είναι φυσικό, οι τεράστιες θερμοκρασίες που επικρατούν στον Ήλιο και γύρω από αυτόν, λιώνουν (τήκουν) τον πάγο των κομητών και τον μετατρέπουν σε αέρια, τα οποία καθώς κινείται ο κομήτης με μεγάλη ταχύτητα σπρώχνονται μπρος τα πίσω και έτσι σχηματίζουν την/τις ουρά/ές του. Μοιάζει, δηλ. ο κομήτης με μια αθλήτρια που καθώς τρέχει η κοτσίδα της ανεμίζει προς τα πίσω.

     Τα μετεωροειδή είναι κι αυτά κομμάτια βράχων και μετάλλων που πλανώνται στο διάστημα και σχηματίζονται από τις συγκρούσεις ανάμεσα σε αστεροειδείς. Όταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης, αρχίζουν να φλέγονται και ονομάζονται μετέωρα, τα οποία καθώς πέφτουν σχηματίζουν μια φωτεινή γραμμή και τότε τα ονομάζουμε διάττοντες αστέρες. Είναι τα γνώριμά μας πεφταστέρια που μας εντυπωσιάζουν κάθε φορά που τα αντικρίζουμε. 
 

    Υπάρχουν μετέωρα -τα περισσότερα- που δεν τήκονται, αλλά διαλύονται σε κόκκους σκόνης, πριν καν προλάβουν να αγγίξουν την επιφάνεια της Γης. Υπάρχουν, ωστόσο, και κάποια άλλα που τελικά συγκρούονται με τη Γη και τότε ονομάζονται μετεωρίτες. 
 

    Οι πολύ μεγάλοι μετεωρίτες που αποτελούνται από μέταλλα, όπως π.χ. από σίδηρο, έχει αποδειχτεί ιστορικά πως είναι ικανοί να προκαλέσουν σημαντικές καταστροφές στη Γη. Ενώ μια τέτοια περίπτωση υπολογίζεται ότι συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια (περίπου κάθε 100 εκατομύρια χρόνια), οι επιστήμονες όχι μόνο μπορούν να παρακολουθούν με ακρίβεια τις κινήσεις κάθε σώματος που εισέρχεται στην τροχιά της Γης, μα εργάζονται συστηματικά για να καταφέρουν να αποτρέψουν κάτι τέτοιο, δηλαδή να προφτάσουν την κίνηση ενός μετεωροειδή ή αστεροειδή πολύ προτού η τροχιά τους διαταυρωθεί με την τροχιά της Γης.