2000...

Θεωρητικά το 2000 είναι μια καλή ευκαιρία για τη McLaren να πάρει ακόμα και το νταμπλ, γιατί αφενός ο  Hakkinen έχει μεγάλο κίνητρο να γίνει ο δεύτερος οδηγός στην ιστορία με τρεις ή περισσότερους συνεχόμενους τίτλους (πρώτος είναι ο J.M.Fangio, με τέσσερις) κι αφετέρου διότι ο Newey έχει πλέον δις αποδεδειγμένη ικανότητα να εξελίσσει κορυφαία μονοθέσια. Στη πράξη όμως ο V10 της  Mercedes "σκάει" σε καθοριστικούς αγώνες, ενώ παράλληλα ο  Hakkinen  περνάει παρατεταμένη αγωνιστική κάμψη καταμεσής της περιόδου. Παρά τις εντυπωσιακές επιδόσεις του  Coulthard σε αρκετούς αγώνες, η McLaren τερματίζει τελικά 2η (πίσω από τη Ferrari), ενώ οι  Hakkinen  και  Coulthard τερματίζουν στις θέσεις 2 και 3 (πίσω από τον M.Schumacher). Η Mercedes, προς τιμήν της και δια στόματος Norbert Haug, ζητάει εμμέσως (πλην σαφώς) "συγγνώμη" από τον  Ηakkinen. Στα αξιοσημείωτα της περιόδου περιλαμβάνεται και η συντριβή του ιδιωτικού αεροπλάνου του  Coulthard (σώζεται από θαύμα), ο οποίος παραδόξως, αμέσως μετά, ανέβασε κατακόρυφα τις επιδόσεις του.MP4-19, 2004

ο 2001 ήταν χρονιά προβλημάτων, ατυχιών και συχνής δυσλειτουργίας της McLaren (λανθασμένη αεροδυναμική σχεδίαση μονοθεσίου στην αρχή, μη ανταγωνιστικός και παρωχημένος τεχνολογικά κινητήρας, εξαιρετική αναξιοπιστία κυρίως στο launch control, παραλίγο 'φυγή' του Newey προς την Jaguar, προτίμηση της Bridgestone στην ομόσταβλη Ferrari).

Σηματοδότησε επίσης πολλές και σημαντικές αλλαγές, τόσες ώστε να μπορούμε να μιλάμε για τέλος -ή έναρξη νέας- εποχής (αποχώρηση του Hakkinen στο τέλος της σαιζόν, αντικατάστασή του με τον ταλαντούχο αλλά άπειρο rookie Raikkonen, ανακοίνωση νέας συμφωνίας με τη Michelin, ανακοίνωση νέου ευρυγώνιου κινητήρα από τη Mercedes, φήμες για πιθανή αποχώρηση της West από τη F1).MP4-21, 2006

Η 2η θέση στο Κατασκευαστών (πολύ πίσω από τη Ferrari) και η 2η του Coulthard (πολύ πίσω από τον M.Schumacher) μόνο αποτυχία δεν ήταν, λόγω και της τρομακτικά ανανεωμένης Williams με τα ολόφρεσκα Michelin της και τον εντυπωσιακό (πλην αναξιόπιστο) κινητήρα της BMW.

4 νίκες (2 ο Coulthard σε Βραζιλία και Αυστρία, 2 ο Hakkinen σε Αγγλία και Αμερική), 102 βαθμοί (65 ο Σκοτσέζος, 37 ο Φινλανδός), 2 poles (Coulthard σε Αγ.Μαρίνο και Μονακό), 13 βάθρα και 6 ταχύτεροι γύροι ο τελικός απολογισμός μιας... κακής χρονιάς.

Όπως αναμενόταν, το 2002 ξεκίνησε για τη McLaren με ριζικές αλλαγές, συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά και μερικώς αντικρουόμενες προσδοκίες. Η μεταπήδηση στο στρατόπεδο της Michelin, η αντικατάσταση του αποχωρήσαντα  Hakkinen  με τον Raikkonen και ο νέος ευρυγώνιος V10 της Ilmor (Mercedes), ώθησαν τον Adrian Newey (τεχνικό υπεύθυνο και αρχισχεδιαστή) να δηλώσει ότι η σαιζόν θα είναι μεταβατική, ώστε να μπορέσει η McLaren να διεκδικήσει με αξιώσεις τους τίτλους τη μεθεπόμενη χρονιά, δηλαδή το 2003. Αντίθετα, ο Ron Dennis  (ιδιοκτήτης και αφεντικό της ομάδας) χαρακτήρισε το πρωτάθλημα των κατασκευαστών δύσκολο, αλλά εφικτό στόχο για το 2002.

Στην πράξη διαψεύσθηκαν αμφότεροι, αφού τόσο ο νέος κινητήρας, όσο και τα ελαστικά της Michelin, αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών. Ιδίως ο κινητήρας, ο οποίος μηδένισε την εντυπωσιακή ταχύτητα του Raikkonen (υπερκέρασε τον Coulthard στα προκριματικά 10 φορές), αναγκάζοντάς τον σε 6 εγκαταλείψεις. Ο "πιτσιρικάς" εγκατέλειψε άλλες 5 φορές (3 εκ των οποίων λόγω λοιπών μηχανικών προβλημάτων).

Η χρονιά έκλεισε με απογοητευτικό απολογισμό για τη ΜcLaren, η οποία με συγκομιδή μόλις 65 βαθμών, 1 νίκης (Coulthard, Μονακό), καμίας pole-position, 10 βάθρων και 2 ταχύτερων γύρων τερμάτισε 3η στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, πίσω από τις Ferrari και Williams. Στο πρωτάθλημα Οδηγών, οι Coulthard και Raikkonen τερμάτισαν στις θέσεις 5 και 6, με 41 και 24 βαθμούς, αντίστοιχα.

MP4-22, 2007

To 2003 ο Kimi Raikonnen έχασε το πρωτάθλημα μόλις για 2 βαθμούς δείχνοντας ότι η ομάδα επανήλθε, νιώθοντας όμως και την ανάσα του ανταγωνισμού, αλλά το 2004, η αποτυχία της ομάδας να εμφανίσει την πρωτοποριακή κατά τα λεγόμενα πολλών MP4/18 ήταν το μεγάλο αγκάθι στην ομάδα. Η κακοδαιμονία του 2003 συνεχίστηκε και αυξήθηκε μέσα στο 2004. Τίποτα δεν δούλευε σωστά. Τα μοτέρ έσκαγαν, μέχρι και το σασί παρουσίαζε προβλήματα. Αυτά όλα μέχρι την εμφάνιση του Β μονοθεσίου. Από κει και πέρα η ομάδα πραγματικά βρέθηκε σε ανοδική πορεία, αλλά φυσικά ήταν πλέον αργά.

Το 2005, βρήκε τη McLaren να μάχεται για τον τίτλο με τη Renault και τον Alonso. Η ομάδα παρουσίασε το ταχύτερο μονοθέσιο στις πίστες, όμως η αξιοπιστία του ήταν για γέλια ή κλάματα. Ο Montoya δεν προσαρμόστηκε όπως θα ήθελαν, ο Kimi ήταν εκνευρισμένος κι απασχολημένος με τη μεταγραφή του στο Μαρανέλλο (όταν πλέον είχε χαθεί ο τίτλος των οδηγών) και πλέον όλοι κοιτούσαν το 2006. Όμως, το 2006 τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Ούτε μισή νίκη, κάτι που είχε να συμβεί 10 ολόκληρα χρόνια! Κι όμως η ομάδα έχει και πάλι στραμμένα πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.

Ο Alonso έφερε για το 2007 το Νο1 στην ομάδα και μαζί τις ελπίδες ότι θα τη βοηθήσει να πάρει και πάλι ένα τίτλο, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον τελευταίο! Η αλλαγή στο κλίμα της ομάδας είναι εμφανής, ήδη από την παρουσίαση κι ο Ισπανός είναι ίσως ο οδηγός που έλειπε. Ασφλείται με τα πάντα, προσπαθεί να μάθει όλο τον κόσμο κι έχει κατακτήσει με το χαρακτήρα του μηχανικούς και διοίκηση. Μαζί του θα έχει τον Hamilton τον πρώτο έγχρωμο οδηγό στην ιστορία της F1. Ο Hamilton είχε από χρόνια την υποστήριξη της McLaren και της Mercedes κι ήρθε η ώρα να αποδείξει αν μπορεί να τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις του χώρου.

Ο Λιούις Χάμιλτον είναι νεαρότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Ο Βρετανός πιλότος, που είχε και πέρυσι την ευκαιρία να κατακτήσει τον τίτλο, αλλά τον έχασε στο τελευταίο γκραν πρι από τον Κίμι Ραϊκόνεν, αυτήν τη φορά έκανε αυτό που έπρεπε στην πίστα του Ιντερλάγκος στην Βραζιλία και με τη βοήθεια της τύχης αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής για πρώτη φορά στην καριέρα του. Στους κατασκευαστές ο τίτλος πήγε για άλλη μια χρονιά στη Φεράρι, που έφτασε στους 172 βαθμούς, αφήνοντας στους 151 τη ΜακΛάρεν Μερτσέντες. Τους τέσσερις βαθμούς της πέμπτης θέσης ήθελε ο Χάμιλτον για να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής και σε αυτήν τη θέση φρόντισε να τερματίσει. Προς το τέλος, βέβαια, κινδύνεψε κι αν δεν εγκατέλειπε τον αγώνα ο Τίμο Γκλοκ μια στροφή πριν το τέλος (!!!) ο τίτλος θα κατέληγε στον Φελίπε Μάσα, αλλά αυτήν τη φορά η τύχη ήταν στο πλευρό του Βρετανού οδηγού της ΜακΛάρεν Μερτσέντες, που σε γενικές γραμμές απέφυγε τις επιπολαιότητες και έκανε έναν σίγουρο και σοβαρό αγώνα, αδιαφορώντας για το τι γίνεται μπροστά του, όπου ο Φελίπε Μάσα πήρε από την αρχή την πρωτοπορία, ενθουσιάζοντας τους χιλιάδες συμπατριώτες τους που κατέκλυσαν την πίστα του Ιντερλάγκος. Ο Μάσα, μάλιστα, την στιγμή που τερμάτισε ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής, καθώς ο Χάμιλτον είχε πέσει τότε στην έκτη θέση, αλλά αμέσως μετά εγκατέλειψε ο Γκολκ, με αποτέλεσμα ο Βραζιλιάνος, που περίμενε να οριστικοποιηθεί η πρώτη οκτάδα, να ξεσπάσει σε κλάματα.