CINEMApedia.gr

Creator: Kaleli Katerina

Αλίκη Βουγιουκλάκη

·         Ο Μάριος Πλωρίτης υπήρξε ο πρώτος σύντροφός της. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της στη Δραματική Σχολή και στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Στις 5 Ιουλίου 1975, οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο (επισήμως λόγω ασυμφωνίας συμβιώσεως). Μαζί πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού θεάματος, ενώ για σειρά ετών ήταν συν-θιασάρχες.
Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο. Το 1975 έφερε στην Ελλάδα τα μιούζικαλ, με το έργο του Νιλ Σάιμον «Καμπίρια». Ανέβασε επίσης με μεγάλη επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως το «Καμπαρέ», τη «Τζούλια» και την «Εβίτα» με τελευταίο το μιούζικαλ «Η μελωδία της ευτυχίας».
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έκανε ένα δεύτερο γάμο το 1980 με τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη, ο οποίος έμεινε μυστικός για πολλά χρόνια μετά τη λήξη του. Η τελετή έγινε κυριολεκτικά στο κέντρο της Αθήνας (στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών) και το γεγονός αποκάλυψε, το 1993, η ίδια σε τηλεοπτική εκπομπή («Ενώπιος Ενωπίω», του Νίκου Χατζηνικολάου).
Τελευταίος σύντροφος της ζωής της -για μια δεκαετία (1986-1996)- ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος. Πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών μετά από σύντομη μάχη με την επάρατη νόσο. Η σορός της τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 25 Ιουλίου 1996 η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της αλλά και απλού κόσμου παρά την αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε.

·        
Το ευρύ κοινό στήριξε πάντοτε τη Βουγιουκλάκη σε όλα της τα καλλιτεχνικά εγχειρήματα. Ωστόσο μια μερίδα της κριτικής διατύπωσε αρκετές επιφυλάξεις, όχι τόσο για το ταλέντο της και τον επαγγελματισμό της όσο για τους μανιερισμούς και τα στερεότυπα που εισήγαγε στον χώρο του θεάματος. Παρά τις όποιες αδυναμίες της, η Βουγιουκλάκη όχι απλώς ως ηθοποιός αλλά ως είδωλο κατέληξε να αντιπροσωπεύει καλύτερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη μια ολόκληρη εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας που έχει πολιτογραφηθεί στην κοινή συνείδηση ως η εποχή της νεότητας και της αθωότητας.
Η θεατρική της καριέρα είναι εντελώς διαφορετική από την κινηματογραφική. Φάνηκε ότι ήθελε να κάνει μια στροφή στο ποιοτικό θέατρο, με τις παραστάσεις που ανέβαζε όταν ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τη θεατρική τέχνη. Ο μανιερισμός όμως που διακατείχε την ηθοποιία της δεν την άφησε να αναδείξει το πραγματικό ταλέντο της, το οποίο φάνηκε τελικά στη «Μελωδία της ευτυχίας». Ήξερε πολύ καλά να μαναντζάρει την προσωπική της εικόνα και να «πουλάει» την εικόνα στον εκτός Ελλάδας χώρο, στην αρχή με τον κινηματογράφο και, μετά τη δεκαετία του 1970, με το θέατρο. Άγγιξε το συναίσθημα του λαού και τις καρδιές των μεταναστών χτυπώντας κατ’ευθείαν στο στόχο, στο Νόστο.
Οι ταινίες θα μείνουν να μας θυμίζουν όχι μόνο αυτή, αλλά μια εποχή που δύσκολα μπορεί να ξαναδημιουργηθεί στην Ελλάδα. Μπορεί να έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις για τις πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις της υποκριτικής της και πολύ περισσότερο, των νοημάτων που αυτή κρύβει, είναι όμως η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι ένα μοναδικό φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, για το ελληνικό σύστημα των σταρ.

Φιλμογραφία