Στα πρώτα χρόνια μετά την εγκατάσταση του ελαιώνα γίνονται συχνές αδρεύσεις και απομακρύνονται τα ζιζάνια, με σκοπό να μπουν τα δενδρύλλια νωρίς στην καρποφορία.  Οι ελαιώνες που είναι σε ξηρικά εδάφη απαιτούν συχνά φρεζαρίσματα για την καταστροφή των ζιζανίων, απαίτηση επικίνδυνη γιατί καταστρέφει τις επιφανειακές ρίζες των δέντρων.  Για αυτό αφήνεται να αναπτυχθεί βλάστηση κατά τον χειμώνα και παραχώνεται νωρίς την άνοιξη, πριν αρχίσει να ανταγωνίζεται τα δέντρα σε νερό και θρεπτικά στοιχεία.  Γενικά η λίπανση έχει μεγάλη επίδραση τόσο στην ποσότητα όσο και στην ποιότητα της παραγωγής.  Η ελιά χρειάζεται κάλλιο, φώσφορο και ανάλογο άζωτο.  Χρειάζεται επίσης ασβέστιο.  Η οργανική λίπανση (κοπριά καλά χωνευμένη καθώς και χλωρή λίπανση) είναι πολύ αποτελεσματική αφού συμπληρωθεί και με υπερφωσφορικά και καλλιούχα λιπάσματα.

Μεγάλη σημασία για την ελαιοπαραγωγή έχουν και οι αρδεύσεις.  Η ελιά είναι ανθεκτική στην έλλειψη υγρασίας, παρουσιάζει όμως μειωμένες αποδόσεις.  Η έλλειψη εδαφικής υγρασίας κατά την περίοδο από τον σχηματισμό των ταξιανθιών εώς την καρπόδεση είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας ακαρπίας.  Σε περιοχές με μεσογειακό κλίμα που οι περισσότερες βροχοπτώσεις είναι από το φθινόπωρο μέχρι τις αρχές της άνοιξης, σπάνια παρουσιάζεται έλλειψη εδαφικής υγρασίας κατά την κρίσιμη περίοδο, σε αυτές όμως τις σπάνιες περιπτώσει 1-2 αρδεύσεις έχουν ευνοϊκή επίδραση.  Επίσης, 2-3 ποτίσματα κατά την θερινή περίοδο είναι πολύ ωφέλιμα στην καρποφορία.