Η εξέλιξη της φωτογραφικής μηχανής
(Άρθρο του Πλάτωνα Ριβέλλη που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2008 στο ένθετο περιοδικό
"Φωτογράφος" της εφημερίδας "Καθημερινή")
Από την πληθώρα των ερωτημάτων που συνοδεύουν την εισβολή τής ψηφιακής τεχνολογίας ξεχωρίζει συνήθως εκείνο που αναφέρεται στη νομιμοποίηση ή καταδίκη των παραμορφωτικών παρεμβάσεων πάνω στις φωτογραφίες και παράλληλα στα επιτρεπτά όρια αυτών των παρεμβάσεων. Το πρώτο σχόλιο που αυτόματα προκύπτει έχει σχέση με το γεγονός ότι το εν λόγω ερώτημα ίσχυε και κατά το παρελθόν, την εποχή δηλαδή τής μονοκρατορίας τής αναλογικής φωτογραφίας. Την απάντηση επομένως έπρεπε από καιρό να τη γνωρίζουν οι φωτογράφοι, ή τουλάχιστον να έχουν σκεφτεί πάνω σε αυτή. Οι «αμαρτωλές» παρεμβάσεις, που συνοδεύουν σαν κατάρα την ψηφιακή φωτογραφία, μπορούσαν όλες να πραγματοποιηθούν, με πολύ δυσκολότερες, βέβαια, και πιο χρονοβόρες διαδικασίες, και κατά την εποχή τής αναλογικής. Και βεβαίως καμία «αμαρτία» στον κόσμο δεν μετρήθηκε και δεν χρεώθηκε ποτέ σε σχέση με τον βαθμό ευκολίας πραγματοποίησής της. Ήδη όμως αυτό το ίδιο το ερώτημα προϋποθέτει μια εσφαλμένη αφετηρία. Την αντίληψη, δηλαδή, ότι η φωτογραφία «αφηγείται» ένα αληθινό γεγονός. Κάθε όμως οξυδερκής παρατηρητής θα διαπίστωνε ότι η φωτογραφία δεν έχει τη δυνατότητα να αφηγηθεί, αλλά απλώς να «περιγράψει», και ότι επίσης αδυνατεί να περιγράψει οτιδήποτε περισσότερο από μία λεπτομέρεια τού κόσμου [...].