Τον αιώνα της Αναγέννησης η Βενετία λειτουργούσε ως ευρωπαϊκό κέντρο διακίνησης μπαχαρικών και ζάχαρης, που τροφοδοτούσε με πολυτέλεια και πλούτο όλη την Ευρώπη.  

Ως επακόλουθο της βενετικής κυριαρχίας ήταν οι Βενετοί να επιβάλουν στην Κέρκυρα τη δική τους κουζίνα και το δικό τους τρόπο διατροφής. Αυτοί έφεραν καινούργια προϊόντα και δίδαξαν στους Κερκυραίους πώς να τα τρώνε. Το καλαμπόκι, η ντομάτα, τα φασόλια, η πιπεριά, αλλά και ο καφές, η σοκολάτα και πολλά άλλα ήρθαν στην Κέρκυρα από τους Βενετσιάνους. Σύντομα όμως εκτιμήθηκαν από τους Κερκυραίους και ενσωματώθηκαν στην καθημερινή διατροφή τους και έτσι φθάνουν ως τις μέρες μας σχεδόν αναλλοίωτα.

Με τυπικά μεσογειακά χαρακτηριστικά (κοινή βάση το λάδι, τα λαχανικά, τα ζυμαρικά και πολλά μυρωδικά) η σημερινή Κερκυραϊκή κουζίνα αναδεικνύει τις ξεχωριστές επιδράσεις που δέχτηκε το νησί.

Η αστική κουζίνα (η κουζίνα της χώρας όπως συνηθίζεται να λέγεται), είναι καθαρά βενετσιάνικη. Η κουζίνα της υπαίθρου, πιο φτωχή, βασίζεται στα γεωργικά προϊόντα που καλλιεργούνται παράλληλα με την επιβεβλημένη από τους Ενετούς καλλιέργεια της ελιάς στο νησί. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των εδεσμάτων της Κέρκυρας, η νοστιμιά. Το φαγητό και ιδιαίτερα το ψωμί, ήταν πάντα και είναι καλά αλατισμένο, γιατί η Κέρκυρα είχε πολλές αλυκές και το αλάτι δεν έλειπε ποτέ από κανένα νοικοκυριό.