Η ελιά πολλαπλασιάζεται τόσο με αγενή πολλαπλασιασμό, με μοσχεύματα και παραφυάδες, όσο και με εγγενή, με σπόρο.  Τα δενδρύλλια που προέρχονται από σπόρο εμβολιάζονται πάντα, γιατί οι σπόροι δεν αποδίδουν την ποικιλία του μητρικού δέντρου από το οποίο έχουν προέλθει.  Ο εγγενής πολλαπλασιασμός δεν χρησιμοποιείται ευρέως, κυρίως γιατί τα δενδρύλλια μένουν πολλά χρόνια στο φυτώριο μέχρι να αναπτυχθούν και γιατί δίνει δενδρύλλια ανομοιόμορφα όσον αφορά τη ζωηρότητα βλάστησης, κάτι που αποτελεί μειονέκτημα για τους σύγχρονους ελαιώνες.

Στην Ελλάδα διαδεδομένος είναι και ο πολλαπλασιασμός με εξημέρωση της άγριας ελιάς, που είναι ευρέως εξαπλωμένη και στοιχείο της φυσικής βλάστησης στη Μεσόγειο.

Οι άγριες ελιές είτε μεταφέρονται σε φυτώριο και εμβολιάζονται όταν αναπτυχθούν καλά είτε εμβολιάζονται επί τόπου αφού πρώτα κλαδευτούν.  Οι εμβολιασμένες άγριες ελιές που αναπτύσσονται σε φυτώριο είναι γνωστές ως αμβολάδες.

Για τον πολλαπλασιασμό της ελιάς χρησιμοποιείται ευρέως ο αγενής πολλαπλασιασμός.  Πιο διαδεδομένος είναι ο πολλαπλασιασμός με μοσχεύματα σκληρού ξύλου.  Τα μοσχεύματα κόβονται από βραχίονες με μεγάλη διάμετρο, στρωματώνονται στο έδαφος ή σε σακούλες, όπου ριζοβολούν και βλαστάνουν μετά από μερικούς μήνες.  Πιο μεγάλη επιτυχία έχουν τα μοσχεύματα που κόβονται από τον κορμό κοντά στον λαιμό, όπου υπάρχουν υπερπλασίες.  Οι γόγγροι αποκόπτονται, φυτεύονται και δίνουν πολλά έρριζα φυτάρια, τα οποία αποσπώνται και φυτεύονται σε φυτώρια.  Οι γόγγροι μπορεί να κόβονται σε κομμάτια, καθένα τους με ένα μέρος φλοιού, που στρωματώνονται σε άμμο και αφού βλαστήσουν μεταφέρονται σε σακούλες ή φυτοδοχεία όπου ριζοβολούν.

Διαδεδομένος είναι και ο πολλαπλασιασμός με φυλλοφόρα μοσχεύματα που ριζοβολούν σε υδρονέφωση.  Αυτά αποκόπτονται από ετήσιους βλαστούς και διαθέτουν 2-4 φύλλα.