(Άρθρο του
Πλάτωνα Ριβέλλη που δημοσιεύτηκε το Δεκέμβριο 2007 στο ένθετο
περιοδικό "Φωτογράφος" της εφημερίδας "Καθημερινή")
Το συναίσθημα αποτελεί τον πιο αμφιλεγόμενο και αμφισβητούμενο παράγοντα τής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι γεγονός, σχεδόν κοινά παραδεκτό,
ότι το συναίσθημα μπορεί να αποτελέσει παγίδα για το έργο τέχνης. Είναι
όμως αντίστοιχα παράδοξο να συνιστάται η αποφυγή, άρα ο αποκλεισμός από
τη δημιουργική διαδικασία, τού εντονότερου θυμικού στοιχείου που είναι
το συναίσθημα. Και αν το πρόβλημα είναι υπαρκτό σε κάθε τέχνη, όταν
αγγίζουμε τη φωτογραφία και ακόμα περισσότερο τον κινηματογράφο, τέχνες
που έχουν σαν πρώτη ύλη την ίδια την πραγματικότητα και τη ζωή, τότε το
πρόβλημα γίνεται εκρηκτικό. Τις συντριπτικά περισσότερες φορές, όταν το
συναίσθημα κάνει φανερή την παρουσία του, έχουμε σαν αποτέλεσμα έργα
επιφανειακά, μονοσήμαντα, λαϊκίστικα και επίπεδα, που εξαντλούνται στην
κατανάλωση τού συναισθήματος καταπνίγοντας οποιαδήποτε καλλιτεχνική
πρόταση. Έργα, όμως, που στερούνται παντελώς συναισθήματος ή επιμελώς το
καταπνίγουν είναι σχεδόν αδύνατον να μεγαλουργήσουν [...].
Πίσω
Η συνέχεια του άρθρου βρίσκεται
εδώ