Ιστορία Προσωπικότητες Αξιοθέατα Παράδοση Φωτογραφίες Σύνδεσμοι Αρχική Σελίδα

 

 

Πρωθυπουργοί

Φιλέλληνες

Λογοτέχνες

Καλλιτέχνες

 

 

Οι 5 Πρωθυπουργοί

Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873)

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και μετά τα εγκύκλια μαθήματα στο Μεσολόγγι και στην Πάτρα, σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Ρώμης και Παρισιού χάρη στη βοήθεια του κόμη Γκίλφορντ. Το 1824 εκλέχτηκε βουλευτής. Μέλος της Προσωρινής Κυβέρνησης (1826), της Εθνικής Συνέλευσης Τροιζήνας (1827) και γραμματέας επικρατείας (υπουργός) από το 1828, διορίστηκε από τον κυβερνήτη Καποδίστρια πρώτος πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας διατέλεσε πρεσβευτής στο Λονδίνο και υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης. Παράλληλα προς την έντονη δημόσια δραστηριότητά του, άφησε σπουδαίο συγγραφικό έργο, όπως την κλασική Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως κλπ. Παντρεύτηκε την αδελφή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ αυτών τον Χαρίλαο, μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδος.

Ζηνόβιος-Ζαφείριος Βάλβης (1800-1886)

Σπούδασε στη θεολογική σχολή της Χάλκης και κατόπιν νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Υπηρέτησε στο δικαστικό κλάδο ως εισαγγελέας μέχρι το 1841, οπότε υπέβαλε την παραίτησή του και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μεσολόγγι, όπου και εργάστηκε ως δικηγόρος. Διατέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός, στις 12 Φεβρουαρίου του 1863 και στις 14 Απριλίου του 1864. Ο πατέρας του ανατινάχτηκε μαζί με τον Ιωσήφ Ρωγών στον ανεμόμυλο. Παντρεύτηκε την κόρη του Ραζηκώτσικα, Αρσινόη και απέκτησαν εννέα παιδιά. Διακρινόταν για την ευγένειά και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, για την πολιτική του επιτηδειότητα καθώς επίσης και για την άριστη νομική του κατάρτιση. Οι συμπολίτες του σε ένδειξη σεβασμού και τιμής προς το πρόσωπό του, τον ενταφίασαν στο Ηρώο της πόλης. Πέθανε φτωχότατος, αρνούμενος να παραλάβει το παραμικρό επίδομα από το κράτος για να μην επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

Δημήτριος Βάλβης (1814-1892)

Αδελφός του Ζηνόβιου, δοκίμασε έφηβος ακόμη τα δεινά της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Όταν ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του ο θείος του, Σπυρίδων, τον έστειλε να σπουδάσει νομικά στην Ιταλία, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε αντιεισαγγελέας και πρόσφερε για πενήντα χρόνια τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο δικαστικό κλάδο. Το 1872 ανακηρύχτηκε πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Όταν τον Απρίλιο του 1886 παραιτήθηκε η κυβέρνηση του Θ. Δεληγιάννη, ύστερα από παράκληση του βασιλιά Γεωργίου, ο Δ. Βάλβης σχημάτισε υπηρεσιακή κυβέρνηση που έδωσε μετά από λίγες μέρες ψήφο εμπιστοσύνης στον Χ. Τρικούπη. Ο τελευταίος εισηγήθηκε στο βασιλιά την απονομή στον Δ. Βάλβη του Μεγαλόσταυρου του Σωτήρα για τη μακρόχρονη προσφορά του στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1879)

Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία και τη δημοσιογραφία. Μπήκε στην πολιτική το 1854 και εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1859 στο Μεσολόγγι. Από τότε και μέχρι το θάνατό του υπήρξε αδιάλλακτος εκφραστής της αντιδυναστικής πολιτικής. Πρωταγωνίστησε κατά την έξωση του Όθωνα (10 Οκτωβρίου 1862) και σύνταξε το ψήφισμα της έκπτωσης της Δυναστείας. Έγινε πέντε φορές πρωθυπουργός και πέθανε φτωχότατος. Σα δημοσιογράφος άφησε ένα εξαιρετικά σημαντικό αρχείο, που ένα μέρος του εκδόθηκε το 1896 με τίτλο Πολιτικό ημερολόγιο.

Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)

Γιος του Σπυρίδωνα, σπούδασε νομικά στην Αθήνα κι έπειτα στο Παρίσι και ακολούθησε στην αρχή το διπλωματικό κλάδο. Στις εκλογές του 1865 εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου, το 1866 ανέλαβε το υπουργείο εξωτερικών στην κυβέρνηση Κουμουνδούρου, από το 1868 πολιτεύτηκε ανεξάρτητος και το 1872 ίδρυσε το λεγόμενο «πέμπτο κόμμα». Το ιστορικό του άρθρο «Τις Πταίει;» το 1874, τον έστειλε στη φυλακή αλλά του χάρισε την αγάπη των Ελλήνων. Εφτά φορές κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός κατά την εικοσαετία 1875-1895 και συνεχώς σχεδόν κατά τη δεκαετία 1880-1890, ο Χ. Τρικούπης εισήγαγε οργάνωση και μεταρρυθμίσεις με μεθοδικότητα και φαντασία επαναστατικές για τη μέχρι τότε πολιτική ζωή της Ελλάδας. Το 1893 εξ’ αιτίας της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν οι αντίπαλοί του, αναγκάστηκε να κηρύξει χρεοστάσιο για τα δημόσια χρέη της Ελλάδας και να αναφωνήσει από το βήμα της Βουλής την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Στις εκλογές του 1895 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής Μεσολογγίου και αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, δηλώνοντας πως αποχωρεί από την πολιτική. Πέθανε το 1896 στις Κάνες και στην κηδεία του τιμήθηκε από χιλιάδες λαού σε πείσμα των πολιτικών του αντιπάλων.