Βασιλική της Ιερής Καρδιάς
Πίνακας περιεχομένων:
Το 1870 ξεσπάει πόλεμος μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η σύνοδος που λάμβανε χώρα στο Βατικανό διακόπηκε και ο Πάπας έμεινε έκθετος στα γαλλικά πυρά. Με αποτέλεσμα, ο Πάπας να θεωρείται φυλακισμένος μέσα στην πόλη του Βατικανό. Την ίδια ώρα, τα γαλλικά στρατεύματα υπέστησαν ήττα, ενώ τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν ένα μέρος της χώρας.
Οι Alexandre Legentil και Hubert Rohault de Fleury προβαίνουν σε πνευματικό διάβημα: χτίζουν μια εκκλησία που είναι αφιερωμένη στο Χριστό γιατί σύμφωνα με τα πιστεύω τους τα κακά έχουν την ρίζα τους σε πνευματικούς λόγους και όχι σε πολιτικούς.
Το 1873 , ο αρχιεπίσκοπος Παρισιού Le Cardinal Guibert εξασφαλίζει την ψήφιση ενός νόμου από την Assemblée Nationale , η οποία καθιστά απαραίτητο το χτίσιμο μιας εκκλησίας. Βέβαια, η κατασκευή μιας Βασιλικής εκκλησίας αφιερωμένης στο Χριστό αντιτίθεται σε μια σειρά από εκκλησίες αφιερωμένες στην Παναγία:Lourdes, Notre-Dame de Fourvière à Lyon. Η χρηματοδότηση των εργασιών προέρχεται από δωρεές από όλη την Γαλλία. Τα ονόματα των δωρητών είναι χαραγμένα στην πρόσοψη της εκκλησίας.
Ο πρώτος αρχιτέκτονας είναι ο Paul ABADIE, αλλά μέχρι το τέλος της κατασκευής της Βασιλικής των διαδέχονται έξι ακόμα αρχιτέκτονες.
Το στυλ είναι ρομανό - βυζαντινό, δηλαδή αντιτίθεται στο γοτθικό στυλ του Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Παναγίας των Παρισίων. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το στυλ είναι εμπνευσμένο από αυτό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη και του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.
Στο εσωτερικό, το στυλ είναι ρομανό- βυζαντινό. Η κατασκευή του μωσαϊκού διήρκησε από το 1900 έως το 1922. Τα βιτρό τοποθετούνταν από το 1903 έως το 1920, αλλά καταστράφηκαν το 1944 από τους βομβαρδισμούς και ξαναέγιναν το 1944.
Τέλος, το εκκλησιαστικό μουσικό όργανο έχει την υπογραφή του Cavaillé-Coll.
Το 1875, ξεκινούν οι εργασίες για την κατασκευή της Βασιλικής. Σκάβουν 33 μέτρα βάθους για να τοποθετήσουν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται η εκκλησία.
Το 1878, ξεκινούν οι εργασίες για την κρύπτη.
Το 1881, ξεκινούν οι εργασίες για το κυρίως κτίσμα της εκκλησίας.
Το 1914, όλα είναι έτοιμα για τον καθαγιασμό της εκκλησίας. Η καμπάνα ζυγίζει 19 τόνους αλλά εξαιτίας του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου αναβάλλεται.
Το 1919, ο καθαγιασμός λαμβάνει χώρα.
Η Μονμάρτρη (γαλλικά: Montmartre, προφέρεται Μονμάρτρ) είναι ένας από τους υψηλότερους λόφους του Παρισιού, ύψους 130 μέτρων. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης, ανήκει στο 18ο διαμέρισμα της και αποτελεί μία από τις πιο γνωστές περιοχές της.
Η ονομασία Μονμάρτρη (Monmartre) σημαίνει πιθανόν Όρος των μαρτύρων (Mont des martyrs) καθώς σύμφωνα με μία παράδοση, εκεί αποκεφαλίστηκε ο επίσκοπος του Παρισιού, Διονύσιος, περίπου το 252. Κατά μία άλλη εκδοχή, η ονομασία προέρχεται από τον όρο Mons Martis (Όρος του Άρη) και αποτελεί αναφορά στην παρουσία ενός ναού αφιερωμένου στον Άρη κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, μετονομάστηκε προσωρινά σε Montmarat (Μονμαρά) προς τιμήν του επαναστάτη Ζαν Μαρά (Jean Marat).
Πολλοί Άγιοι επισκέφτηκαν τον λόφο της Μονμάρτης: ο Άγιος Germain, ο Άγιος Clotilde, ο Άγιος Bernard, η Sainte Jeanne d'Arc, Άγιος Vincent de Paul, και ο Άγιος Iγνάντιος της Loyola και ο Άγιος François-Xavier ίδρυσαν την Compagnie de Jésus (Ιησουίτες) το 1534.
Το 12ο αιώνα η Μονμάρτρη αποτέλεσε την έδρα ενός σημαντικού αββαείου Βενεδεκτίνων μοναχών. Το 1860 προσαρτήθηκε διοικητικά στο Παρίσι και κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας, η περιοχή αποτέλεσε το επίκεντρο πολλών δραστηριοτήτων. Το 1876 ξεκίνησε η κατασκευή της βασιλικής της Σακρέ Κερ (Basilique du Sacré Cœur, "Βασιλική της Ιερής Καρδιάς") στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης, που αποτελεί σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα.
Από τις αρχές του 19ου αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου, η Μονμάρτρη εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό κέντρο καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και τόπο συγκέντρωσης πολλών διανοούμενων και καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο Πισσαρό, ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο Ανρί Ματίς, Τουλούζ Λοτρεκ και ο Πάμπλο Πικάσο. Η συνοικία της Μονμάρτρης αποτέλεσε ακόμα τόπο φιλοξενίας αρκετών κέντρων διασκέδασης, με πολυάριθμα καμπαρέ, όπως το Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος), το Λαπέν Αζίλ και το Le Chat Noir (O Μαύρος Γάτος).
Σήμερα, η Μονμάρτρη προσελκύει μεγάλο αριθμό τουριστών και ολόκληρη η περιοχή θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης του Παρισιού.
