Musee d Orsay

Ο χώρος όπου βρίσκεται σήμερα το Μουσείο Ορσέ καταγράφεται ιστορικά από τις αρχές του 17ου αιώνα, όταν η Μαργαρίτα των Βαλουά έχτισε εκεί την κατοικία της, ένα μεγαλοπρεπές ανάκτορο στις όχθες του Σηκουάνα που να αντικρίζει, στην απέναντι όχθη, το Λούβρο και τον Κήπου του Κεραμεικού. Το 19ο αιώνα, έρχεται η σειρά ενός καινούργιου κτηρίου, του Παλέ ντ' Ορσέ, το οποίο ο Ναπολέων προόριζε για το Υπουργείο Εξωτερικών. Ωστόσο, τον Μάιο του 1871, η περιοχή κάηκε και από το μνημειώδες ανάκτορο δεν έμειναν παρά μόνο ερείπια. Το οικόπεδο παραχωρήθηκε, εν συνεχεία, στη Σιδηροδρομική Εταιρεία της Ορλεάνης. Το 1897, η Εταιρεία  ανέθεσε το έργο κατασκευής σε 3 αρχιτέκτονες: Lucien Magne, Emile Bénard Victor Laloux.

Στις 14 Ιουλίου 1900, τη χρονιά της μεγάλης Παγκόσμιας Έκθεσης, εγκαινιάστηκε ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του Ορσέ. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν 12.000 τόνοι μετάλλου, σχεδόν διπλάσια ποσότητα από αυτήν που χρησιμοποιήθηκε για τον Πύργο του Άιφελ. Από το 1900 έως το 1939, ο σιδηροδρομικός σταθμός συνέδεσε με μεγάλη επιτυχία το νότο και τη δύση της Γαλλίας. Κατά την διάρκεια του πολέμου, χρησιμοποιήθηκε σαν κέντρο υποδοχής των αιχμαλώτων.

Το 1977, ο Βαλερύ Ζισκάρ Ντ' Εστέν λαμβάνει την απόφαση να μετατραπεί ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός σε μουσείο. Το Δεκέμβριο του 1986, επί προεδρίας Μιτεράν, το Μουσείο Ορσέ ανοίγει τις πύλες του στο κοινό. Πρόκειται για σχετικά πρόσφατο θεσμό, η συλλογή του όμως ανάγεται στο καλλιτεχνικό και πολιτιστικό κλίμα που επικρατούσε στο Παρίσι τον 19ο αιώνα. Σήμερα οι εσωτερικοί χώροι του μουσείου έχουν οργανωθεί με χρονολογική σειρά, δίνοντας στον επισκέπτη τη δυνατότητα να γνωρίσει τα κύρια γαλλικά -και εν μέρει ευρωπαϊκά- αισθητικά και στιλιστικά ρεύματα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα: από τους εκπροσώπους της Ακαδημίας έως τους πολυάριθμους καλλιτέχνες που εκείνη την εποχή αντιδρούσαν στα άκαμπτα δόγματα της παράδοσης. Την καρδιά του μουσείου αποτελούν φυσικά οι ιμπρεσιονιστές, ιδιαίτερα αγαπητοί στο κοινό. Τα έργα τους προσφέρουν μοναδικές συγκινήσεις. Μπορεί κανείς να θαυμάσει το δονούμενο χρώμα του Κλοντ Μονέ και του Ογκίστ Ρενουάρ, τη δροσιά των χορευτριών του Ντεγκά, την καθαρή όραση του Καϊγμπότ, τα παστέλ του Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ. Η συλλογή φτάνει όμως και μέχρι το κατώφλι της σύγχρονης εποχής, που την προαναγγέλλουν τα έργα των Βίνσεντ βαν Γκογκ, Πολ Σεζάν και Πολ Γκογκέν και είναι ήδη παρούσα στα πρώτα έργα των φοβ, με τους οποίους κλείνει η διαδρομή του μουσείου. Η μόνιμη συλλογή του μουσείου ξεπερνάει τα 4.000 έργα!

 Πολύτιμα στοιχεία